Εσύ τι έλεγες!

Αρχές της δεκαετίας του 1960… τότε που συναντήθηκαν το παλιό με το καινούργιο. Ο κόσμος να αλλάζει γρήγορα, με τα μυαλά πολλών, όμως, να μην μπορούν να ακολουθήσουν. Όλα όσα ήξεραν είχαν τελειώσει και τα καινούργια φόβιζαν. Οι περισσότεροι τότε έχασαν τα αβγά και τα καλάθια στο κυνήγι της πολυπόθητης ευτυχίας και την αναζήτηση της αγάπης. Κύριο μέλημα; Όχι τόσο να αγαπήσουν όσο να αγαπηθούν. Με το μικρόκοσμό τους να διαμορφώνει τη ζωή τους και τη ζωή όσων ορίζουν, παγιδευμένοι στα συναισθηματικά τους ελλείμματα. Εξαιρέσεις αυτοί με πλεόνασμα ψυχής. Στερεότυπα, ανόητοι καθωσπρεπισμοί, αυθάδεια
της νιότης, υποκρισία, πνιγμένες επιθυμίες και, συχνά, παντελής έλλειψη ενσυναίσθησης. Στραγγαλισμένη η χαρά και γύρω βάλτος. Όνειρα με φανταστικές και μεγάλες προσδοκίες, όταν η πραγματικότητα άλλα προστάζει. Ουτοπικά σχέδια και γι΄ αυτό διαψεύσεις, ματαιώσεις και οδυνηρές ανατροπές. Και όταν τα έρημα τα όνειρα γίνονται κομμάτια, πάντα να φταίνε οι άλλοι. Για λιγότερους διδάγματα, στόχοι και δουλειά για την πραγμάτωσή τους. Δύσκολη η διαχείριση της πραγματικότητας, ενώ καμμιά φορά η ευτυχία είναι ένα τόσο απλό πράγμα… Οι ζωές των μελών μιας μεγάλης οικογένειας για περίπου τριανταπέντε χρόνια.