Ενοχή και ανοχή

Σε μια εποχή στην οποία η ευτυχία και η ευημερία βρίσκονται στην περιοχή της ουτοπίας, η προσοχή στρέφεται σε άλλες πνευματικές αναζητήσεις προκειμένου να χαλυβδωθεί η αντοχή του δοκιμαζόμενου ανθρώπου και να περιέλθει στην κατοχή του το πολύτιμο και ανεκτίμητο κεφάλαιο του ηθικού και πνευματικού πλουτισμού, που, αν το είχαν κατακτήσει οι άνθρωποι ,δεν θα βρισκόμαστε τώρα στην αντίξοη αυτή κατάσταση και στον ευτελισμό της αξιοπρεπείας μας από απνευμάτιστους αργυραμοιβούς και τρωγλοδύτες των χρηματιστηρίων. Για να ανακτήσουμε, λοιπόν, τη χαμένη αξιοπρέπειά μας και να ισχυροποιήσουμε την εσωτερικότητά μας, απαιτείται η αποχή από παλιές συνήθειες ψυχοφθόρες και ανούσιες, όπως η μανία της υπερκατανάλωσης ή του υλικού υπερπλουτισμού με θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο, σαν να ήταν η πεμπτουσία της ζωής, και να στραφούμε περισσότερο στον άνθρωπο, ο οποίος μαθαίνει, μελετά, ακούει, προσφέρει, τίθεται αλληλέγγυος, αγαπά, είναι ανεπιτήδευτα ευγενής, σέβεται το συνάνθρωπό του και τον τόπο του, δεν ασχημονεί, σκέπτεται, συλλογίζεται και χαίρεται το θείο δώρο της ζωής με μέτρο και αξιοπρέπεια. Μια πηγή για την παροχή τέτοιων προτύπων,είναι και η ποίηση, ο λόγος, που μέσα από τη συμβολική λειτουργία του οξύνει το νου και ευαισθητοποιεί την ψυχή για τα μεγάλα και τα ωραία. Καμμία ανοχή πλέον στην Ενοχή!