Σπινθηροβόλα μομφή

ΚΙ ΟΤΑΝ ΗΡΘΕΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΕΣΥ

Κι όταν ήρθες στον κόσμο εσύ, γαλήνεψαν όλα, άλλαξαν όλα, πριν ζούσα τώρα υπάρχω. Σου είχα πει άπειρες φορές το σ’ αγαπώ κι ας μην σε ήξερα κι ας μην σε είχα δει, σε ένιωθα μονάχα και άκουγα την καρδιά σου και αυτό ήταν τα πάντα. Μόνο που δεν είχα προλάβει να σου πω θα μας χωρίσουν για λίγο, όταν έτσι βεβιασμένα σε μια νυχτιά σε πήραν από μένα. Ένιωσα ξαφνικά μόνη ένα άδειο κουφάρι, κενή και άδεια. Θέλω να ξέρεις πόσο πολύ μου έλειψες αυτά τα δύο πρώτα βράδια της ζωή σου μακριά μου. Μετά από επτά ώρες προσμονής, αγωνίας, πόνου, χαράς και φόβου ταυτόχρονα… ήρθες! Σ’ αντάμωσα, σε είδα, σε ένιωσα, σε άκουσα, σε μύρισα, πάνω στο κορμί μου την αναπνοούλα σου, το δερματάκι σου το τρυφερό… αγάπη είναι λίγο, τόσες λέξεις, χιλιάδες και δεν υπάρχει να το περιγράψω… Κι όταν ήρθες στον κόσμο εσύ, όλος ο κόσμος εσύ! Όλο το σύμπαν εσύ! Πόσα πέρασα για να σε έχω στην αγκαλιά μου, τόσα κι άλλα τόσα θα έκανα! Είναι τόσο μαγικό να σε βλέπω να μεγαλώνεις μέσα από μένα. Είναι η πιο μεγάλη, άπειρη, μοναδική, ανεπανάληπτη, αγάπη αμοιβαία. Να σε πλάθω κατ’ εικόνα και ομοίωση με αγάπη, χαρά, εξυπνάδα, δημιουργία. Είσαι εσύ αγγελούδι μου όμορφο, αντράκι μου εσύ ο κόσμος όλος. Δίπλα σου στα θέλω σου για πάντα. Αυτοκόλλητοι για πάντα. Κι έρχομαι να χωθώ στην αγκαλιά σου κι απόψε. Θα με βρει το πρωί να με κοιτάς γλυκά κάνοντας «ντά» και δαγκώνοντάς μου την μύτη. Σε αγαπώ άπειρα…