Η Κομμουνιστική Ουτοπία

Στο ανά χείρας έργο του ο Παναγιώτης Παπαγαρυφάλλου επιχειρεί ν' αναδείξει τα τρωτά θεωρητικά, λογικά και φυσικά σημεία της κοσμοθεωρίας του ιστορικού και διαλεκτικού υλισμού, τα οποία αποτελούν ανασχετικό παράγοντα τόσο στην επικράτηση όσο και στο αμετάβλητο της κομμουνιστικής κοινωνίας.
Παραθέτοντας, ερμηνεύοντας και ανατέμνοντας βασικά κείμενα των ιδρυτών αυτής της κοσμοθεωρίας και επιφανών επιγόνων τους προσπαθεί να πει ότι τα κομμουνιστικά τους οράματα αποτελούν μια ατόφια ουτοπία.
Για τη στήριξη της επιχειρηματολογίας του ανατρέχει σε προϊστορικές και ιστορικές πηγές και καταστάσεις, προσκομίζοντας ένα πλούσιο βιβλιογραφικό και ιστορικό υλικό, το οποίο εκτείνεται σ' όλες τις πτυχές του ατομικού και κοινωνικού βίου.
Ο συγγραφέας, παλεύοντας με γιγάντια φιλοσοφικά πνεύματα, παραθέτει κείμενά τους, ερμηνείες τους και συμπερασματικές απόψεις και κρίσεις, μέσα από τις οποίες προσπαθεί να πείσει τον αναγνώστη ότι η κομμουνιστική κοινωνία δεν μπορεί να οικοδομηθεί, γιατί ο κύριος αντίπαλός της είναι αυτός ο ίδιος ο άνθρωπος.
Ο άνθρωπος, ο οποίος σ' όλη του την ύπαρξη και δράση διέπεται από την ικανοποίηση του ατομικού συμφέροντος.
Ένα συμφέρον, το οποίο αποτελεί σύμφυτο της ανθρωπινής φύσης, η οποία παράλληλα και ταυτόχρονα φέρνει μέσα της πλείστα όσα αρνητικά στοιχεία, τα οποία αποτελούν ανάχωμα στην οικοδόμηση της κομμουνιστικής κοινωνίας, όπως π.χ.: Απληστία, εγωισμός, ναρκισσισμός, φιλαυτία, φιλοπρωτεία, ωφελιμισμός, διάκριση κ.τ.λ., τα οποία παρελαύνουν μέσα από το κείμενο και τα οποία ενισχύουν τις θέσεις του συγγραφέα.
Τέλος, θα πρέπει να υπογραμμιστεί η άποψη του συγγραφέα ότι παρά τα τρωτά του σημεία ο μαρξισμός αποτελεί μια δυναμογόνο θεωρία, η οποία ωθεί την ιστορία και την κοινωνία προς τα εμπρός.