0
Your Καλαθι
Έκτακτο δελτίο καιρού
Περιγραφή
«Εντέλει ο πόνος κατοικείται από αθώους»
Έκτακτο δελτίο καιρού: «ανεπανόρθωτα νέα». Για ένα πολυφίλητο κορίτσι. Νέα μιας απουσίας που η ποίηση επιχειρεί – επί ματαίω; - να μετατρέψει σε παρουσία. Διάλογος ανάμεσα σε ένα ερημωμένο «εγώ», διπλωμένο στις κοιλότητες της λύπης, και ένα «εσύ» με το αίμα υπ’ ατμόν, που ανταποκρίνεται στο πρώτο κάλεσμα φτερών, «πηλός ευπροσάρμοστος στο φως (που) δυστρόπησε(ς) στο άγγιγμα του αέρα». Χώρος καθολικός, όπου μέσα ανοίγεται ο χρόνος της αποδημίας, ο χώρoς μιας τραγωδίας προσωπικής και μαζί πανανθρώπινης, που εικονίζεται με πολλαπλά στιγμιότυπα, χώμα και ουρανός, γη μαζί και αιθέρας, «αρκεί η πιο αθώα συμπαιγνία φωτός και σκοταδιού για να γίνει η πάνω γνάθος ουρανός και η κάτω γνάθος γη».
Ποιητική του ύψους και της πτώσης? αναρριχώμενα φιλιά και ουράνιες αιώρες κι αστέρια-αμνοί που βελάζουν αδιάκοπα, αθωότητα και πένθος, σε ένα «τοπίο απροσπέλαστο στις λυσσώδεις επιθέσεις των λέξεων».
Υποδυόμενο τη θραυσματική αφήγηση ονειρικών-εφιαλτικών ελάχιστων σκηνών, όπου υλικά και μορφές μετουσιώνονται αναλόγως και οι παρενθέσεις υψώνουν τείχη ανάμεσα στο α’ και στο γ’ πρόσωπο (προσαρτημένο από το α’) και στο β’ πρόσωπο, ανακόπτουν τη δύναμη της ροής ενός λόγου μαθημένου να κυλάει, τουλάχιστον, ανεμπόδιστα, το ποίημα σημαίνεται ρητά ως ανώφελη διεργασία πένθους - αφού η μεταστοιχείωση έχει δημιουργήσει μια σκοτεινή πλευρά της τέφρας και του πόνου σε όλα τα πράγματα και όλα τα αισθήματα δεν είναι παρά ανήμποροι αστερίσκοι και οι κραυγές δεν είναι παρά πνιχτά αναφιλητά. «Στους λευκούς κροτάφους της λύπης θροΐζει εφτασφράγιστο πένθος» και δονεί υπόγεια τον τραγικό, με την πλήρη σημασία της λέξης, λόγο της νέας συλλογής του Κώστα Γ. Παπαγεωργίου. Κι είναι αυτό ακριβώς το αίσθημα, συγκρατημένο, τιθασευμένο στις γραμμές που σχεδιάζουν μια ζωή χωρίς και μια ζωή αλλού, αλλά διαφυγή καμία, αυτό το αίσθημα που πλαισιώνει τη διαρκή στο έργο του υπαρξιακή αγωνία μπροστά στο «θαύμα του θανάτου», που γυρίζει το ποίημα το μέσα-έξω και αγγίζει, παρά τη διακριτική του εκφορά με όρους αυστηρά αισθητικούς, το πιο βαθύ και ανυπεράσπιστο φύλλο της ψυχής.
ΤΙΤΙΚΑ ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΙΑ
Έκτακτο δελτίο καιρού: «ανεπανόρθωτα νέα». Για ένα πολυφίλητο κορίτσι. Νέα μιας απουσίας που η ποίηση επιχειρεί – επί ματαίω; - να μετατρέψει σε παρουσία. Διάλογος ανάμεσα σε ένα ερημωμένο «εγώ», διπλωμένο στις κοιλότητες της λύπης, και ένα «εσύ» με το αίμα υπ’ ατμόν, που ανταποκρίνεται στο πρώτο κάλεσμα φτερών, «πηλός ευπροσάρμοστος στο φως (που) δυστρόπησε(ς) στο άγγιγμα του αέρα». Χώρος καθολικός, όπου μέσα ανοίγεται ο χρόνος της αποδημίας, ο χώρoς μιας τραγωδίας προσωπικής και μαζί πανανθρώπινης, που εικονίζεται με πολλαπλά στιγμιότυπα, χώμα και ουρανός, γη μαζί και αιθέρας, «αρκεί η πιο αθώα συμπαιγνία φωτός και σκοταδιού για να γίνει η πάνω γνάθος ουρανός και η κάτω γνάθος γη».
Ποιητική του ύψους και της πτώσης? αναρριχώμενα φιλιά και ουράνιες αιώρες κι αστέρια-αμνοί που βελάζουν αδιάκοπα, αθωότητα και πένθος, σε ένα «τοπίο απροσπέλαστο στις λυσσώδεις επιθέσεις των λέξεων».
Υποδυόμενο τη θραυσματική αφήγηση ονειρικών-εφιαλτικών ελάχιστων σκηνών, όπου υλικά και μορφές μετουσιώνονται αναλόγως και οι παρενθέσεις υψώνουν τείχη ανάμεσα στο α’ και στο γ’ πρόσωπο (προσαρτημένο από το α’) και στο β’ πρόσωπο, ανακόπτουν τη δύναμη της ροής ενός λόγου μαθημένου να κυλάει, τουλάχιστον, ανεμπόδιστα, το ποίημα σημαίνεται ρητά ως ανώφελη διεργασία πένθους - αφού η μεταστοιχείωση έχει δημιουργήσει μια σκοτεινή πλευρά της τέφρας και του πόνου σε όλα τα πράγματα και όλα τα αισθήματα δεν είναι παρά ανήμποροι αστερίσκοι και οι κραυγές δεν είναι παρά πνιχτά αναφιλητά. «Στους λευκούς κροτάφους της λύπης θροΐζει εφτασφράγιστο πένθος» και δονεί υπόγεια τον τραγικό, με την πλήρη σημασία της λέξης, λόγο της νέας συλλογής του Κώστα Γ. Παπαγεωργίου. Κι είναι αυτό ακριβώς το αίσθημα, συγκρατημένο, τιθασευμένο στις γραμμές που σχεδιάζουν μια ζωή χωρίς και μια ζωή αλλού, αλλά διαφυγή καμία, αυτό το αίσθημα που πλαισιώνει τη διαρκή στο έργο του υπαρξιακή αγωνία μπροστά στο «θαύμα του θανάτου», που γυρίζει το ποίημα το μέσα-έξω και αγγίζει, παρά τη διακριτική του εκφορά με όρους αυστηρά αισθητικούς, το πιο βαθύ και ανυπεράσπιστο φύλλο της ψυχής.
ΤΙΤΙΚΑ ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΙΑ
Κριτικές
Δεν βρέθηκαν δημοσιεύσεις
