Ηράκλειτος και Λάο Τσε

Φύσει ή θέσει, άραγε, ο στοχασμός; Είναι η φιλοσοφία το εγγενές της νόησης (και συνεπώς διακριτό της τμήμα), που δεν μπορεί παρά να αποτελεί ένα καταφύγιο απέναντι στο οντολογικά τιθέμενο πρόβλημα της ύπαρξης; Ή, ίσως, προκύπτει εξ ανάγκης και ως εκ τούτου εγγράφεται στο εσωτερικό μιας μονομερούς και αβέβαιης τελεολογίας; Κι εδώ το ohne mitzumachen του Χούσσερλ, δηλαδή η μη σύμπραξη
(ως αδυναμία κατανόησης μάλλον) στην κίνηση του κόσμου, ειπωμένο σχεδόν δυόμιση χιλιετηρίδες πριν στην Έφεσο και στην Κίνα. Ο Λόγος του Ηράκλειτου, που συμπράττει με το Εν και το Πυρ, ώστε να καταδείξει στον άνθρωπο το προφανές της ασημαντότητάς του και την ίδια στιγμή την ύπαρξή του ως κορυφαία στιγμή μέσα στον αδιάλειπτο κύκλο του ενιαυτού και από την άλλη το μυστηριώδες όσο και πανταχού
παρόν Τάο, ένα γρανάζι στη μηχανή της εναρμόνισής μας με το σύμπαν. Κυριότερα, δε, αμφότερα (Λόγος και Τάο) αποκτούν έναν εργαλειακό χαρακτήρα στον βαθμό που η στοχαστική φαντασία του Ηράκλειτου και του Λάο-Τσε, πάντοτε ανθρωποκεντρικές, καθιστούν τη σκέψη μιαν ανθρωπολογία και λαμβάνουν έναν χαρακτήρα εδιζησάμην εμεωυτόν.
Τούτο θέτει το πρόβλημα της συνείδησης πάνω από αυτό του εντός του Είναι Γίγνεσθαι και καθιστά αυτήν (τη συνείδηση) αφύπνιση της θνητότητάς μας.