Ο πελαργός και ο Ερμής

Ο Παπακώστας παρατάσσει στο ράφι της μνήμης τα δικά του
φιαλίδια, της δεισιδαιμονίας και της πραγματικότητας, της ψυχα-
νάλυσης και της θρησκείας, του παραληρήματος και του συμβο-
λικού. Φιαλίδια του αίματος, της γέννας, της περιόδου, της αιμο-
μιξίας, του φόνου. Εκκρίσεις και υγρά που φτιάχνουν τον κόσμο
μιας κόκκινης αυλαίας. Μας κάνει έτσι να δούμε τη βαθιά Ελλάδα
της προκατάληψης, της μαγείας, της δεισιδαιμονίας, την προλο-
γική Ελλάδα και ταυτόχρονα τον βαθύ ψυχισμό των αρχαϊκών
συγκρούσεων σε επίπεδο βιώματος.

Καταγγέλει τα ζευγάρια, την πυρηνική οικογένεια, τις σχέσεις
γονιών-παιδιών. Κάποιος θα πρέπει να είναι τρελός, άχρηστος,
για να μπορούν οι άλλοι να περνούν για υγιείς. Κάποιος πρέπει
να εκφράζει το σύμπτωμα της κρυμμένης τρέλας του Άλλου. Ό-
λη η εξιστόρηση του Παπακώστα είναι μια παραδειγματική περί-
πτωση ανάλυσης της ψυχοπαθολογίας της δυναμικής των σχέ-
σεων.

Φύλακας των αγίων κανιβάλων της οικογένειας, οσιομάρτυρας
απ' τα ξεσκίσματα των θηρίων της μνήμης ή το ροκάνισμα των
τρωκτικών όπως θα 'λεγε ο ίδιος.
Ο Άγιος των τρωκτικών.