Το λυκαυγές του πολιτισμού

Η σκληρή πάλη των πρώτων ανθρώπων με τη φύση τους έδωσε γρήγορα να καταλάβουν πως μονάχος του ο καθένας δύσκολα θα τα 'βγαζε πέρα. Πολλοί μαζί θα πετύχαιναν καλύτερα.

Ζούσαν, λοιπόν, σε ομάδες -αρκετές δεκάδες άτομα συγγενικά μεταξύ τους- απομακρυσμένες η μια από την άλλη για ευκολότερη ανεύρεση τροφής, στην αρχή συλλέγοντάς την και αργότερα κυνηγώντας και ψαρεύοντας.

Σπρωγμένοι από την ανάγκη κατασκεύασαν χοντροκομμένα πέτρινα ή ξύλινα εργαλεία -όπλα, που συνέχεια τα τελειοποιούσαν ανάλογα με τις ανάγκες τους. Βήμα-βήμα κυριαρχούσαν στη φύση.

Ο καιρός περνούσε. Με την ανάπτυξη της γλώσσας η επικοινωνία μεταξύ τους μεγάλωνε, μα και η νοητική τους ανάπτυξη. Με την εφεύρεση του τόξου, του βέλους -ύστερα από πολλή πείρα και συγχωνευμένη γνώση- βοηθήθηκαν αφάνταστα. Με την εξημέρωση γιδιών και προβάτων, από κυνηγοί οι πρώτοι άνθρωποι μεταβάλλονται σε κτηνοτρόφους. Όπως εξημέρωναν τα ζώα, μάθαιναν και να τα φροντίζουν καλύτερα για να καρπώνονται απ' αυτά περισσότερα αγαθά : γάλα, κρέας, μαλλιά, τομάρια.

Σε τούτο το βιβλίο παρακολουθούμε τον καταμερισμό της δουλειάς που εφαρμοζόταν και τα όλο και τελειότερα εργαλεία που κατασκεύαζαν, πετυχαίνοντας έτσι να τους μένει χρόνος ελεύθερος -κλειδί κάθε προόδου- ν' ασχολούνται με τη χειροτεχνία, υφαντική, καλαθοποιία. Κι όπως φύλαγαν τα ζωντανά τους, παρατηρούσαν τις αστροφώτιστες νύχτες. Έπρεπε να προσέχουν τα διάφορα σημάδια της αλλαγής του καιρού για να προφυλάνε τα ζωντανά τους.