Λαζογερμανοί

«Το καλοκαίρι ήταν ο μεγάλος ένοχος για ό,τι έγινε. Εκείνο το γλυκό, το όμορφο καλοκαίρι του ’82 που τραβούσε σε μάκρος και μας έλουζε με τις μαγείες του. Ποτέ άλλοτε δεν έλαμψε το φεγγάρι τόσο εύγλωττα πάνω στα κρύα νερά του ποταμιού, μέσα στα πράσινα νερά της λίμνης, στη θάλασσα του Αιγαίου. Γιατί διάλεξα λοιπόν αυτό το βράδυ με το βρώμικο χιόνι; Γιατί δεν προτίμησα την πράσινη λίμνη, που τόσο αγαπούσες, και μέσα κει στα βούρλα της όχθης να πετάξω μετά τη ματωμένη λεπίδα, καθώς η σελήνη ολοπόρφυρη θα έπνιγε τη στριγκλιά μου; Γιατί δεν προτίμησα την ελληνική θάλασσα - με το κουπί μια βραδιά ν’ ανοιγόμασταν σε ’κείνον τον ήσυχο κόλπο κι από την πρύμη της βάρκας απαλά να σε βύθιζα στο κύμα, όσο τ’ αστέρια θα δροσίζανε την επιδερμίδα σου και τα φτερωτά πετρόψαρα θα στόλιζαν τη νύχτα; Αλλά όχι, αυτό το βράδυ διάλεξα, το βράδυ με το βρώμικο χιόνι. Ούτε αστέρια, ούτε φεγγάρι. Ούτε καν ουρανός. Μια γκρίζα μάζα. Μόνο τα φώτα απ’ τ’ αυτοκίνητα πάνω στον αυτοκινητόδρομο που κυκλώνει το δάσος. Τροχοφόρα κουρντισμένα θαρρείς, και πίσω από τα τζάμια σκιές ακίνητες οι άνθρωποι, ότι και διακρίνονται, να ταξιδεύουν αδιάκοπα. Σκοτάδι απέραντο μέσα μου. Εκείνο το γλυκό, το όμορφο καλοκαίρι του ’82, όταν τα γιγαντόσωμα δέντρα λύγιζαν βαριά καθώς εμείς ανασαίναμε και ψιθυριστά λέγαμε εκείνα που λέγαμε, τα ασήμαντα. Το φανταζόσουν ποτέ, ότι θα έσβηνες κάποτε τόσο απροσδόκητα μέσα στον κρύο Δεκέμβρη;...»