Εωσφόρος. Το ατελεσφόρητον έπος Ι

Λένε, ο άνθρωπος από την αρχή του και επί απελπιστικά μέγα διάστημα έζησε στην αγρία του κατάσταση παλεύοντας προς τις υπέρτερες δυνάμεις της Φύσεως για την επιβίωσή του. Κατά το τέλος της μακρότατης εκείνης περιόδου εφάνη ότι οι συνθήκες είχαν ωριμάσει, για να περνούσε στο επόμενο στάδιό του. Διέρρηξε προς τούτο τα δεσμά που επί αμέτρητες χιλιετίες τον κρατούσαν έρμαιον των υπερτέρων και ακατανικήτων έως τότε δυνάμεων και - τιτάνας αληθινός - κατόρθωσε να περάσει στον κόσμο της ηθικής, της πνευματικής και της καλαισθητικής του οντότητος. Στον κόσμο τον δικό του, όπου και δικόν του λόγον θα είχε του λοιπού. Πόσο καλό και πόσο κακό να ήταν άραγε τούτο το μεγαλειώδες κατόρθωμά του; Αυτό θα φανεί χωρίς άλλο. Ή έχει κιόλας; Ναι, σε αντιθέσεις όλα κινούνται, για να ευοδωθούν εν τέλει ή όχι. Αλλ' ο Εωσφόρος λιγώτερο αναλώνεται σε διαλογισμούς και κρίσεις και περισσότερο δρα. Και μέσα από την δράση του εκείνη τείνει να ολοκληρωθεί.

Το πώς τούτο γίνεται, συνοπτικώς και με την φαντασία του ο δημιουργός αποπειράται να παραστήσει ζωντανεύοντάς το.