Όθων

Ένα βιβλίο γραμμένο για τον Όθωνα θα ήταν έξω από τον προορισμό του, αν δεν έδινεν εξαιρετική θέση στον πατέρα του και στον τραγικό ανηψιό του. Οι τρεις εστεμμένοι είναι περισσότερο συγγενείς για τα όνειρά τους, για τα λάθη τους και για τον αδιάλλακτο αντιρεαλισμό τους παρά για το κοινό τους αίμα.
Δεν είναι τρεις Βιττελσβάχοι, είναι τρεις ρωμαντικοί.
Ο ρωμαντισμός έβαλε τη φαντασία και το συναίσθημα επάνω από τη λογική. Σύμφωνα μ' αυτό, οι τρεις εστεμμένοι που κυβέρνησαν τη Βαυαρία και την Ελλάδα με τη φαντασία και με το συναίσθημα έπρεπε να συναντηθούν κάτω από τον τίτλο: Η ΡΩΜΑΝΤΙΚΗ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ.
Είχαν κατ' εξοχήν το ρωμαντικό στοιχείο - τη δύναμη να φεύγουν απ' την εποχή τους για το παρελθόν κι απ' την υλική ζωή για το όνειρο. Αρνήθηκαν κ' οι τρεις να δεχτούν τη χειροπιαστή πραγματικότητα. Ο Λουδοβίκος ο Α' για το φιλελληνισμό του, ο Όθων για το μεγαλοϊδεατισμό του κι ο Λουδοβίκος ο Β' για τη βαγνερομανία του ξέχασαν το θρόνο, για να ζήσουν τις γιγάντιες φαντασμαγορίες της ηθικής και της τέχνης που έπλασαν.
Δεν είχα δικαίωμα να τους χωρίσω ! Τους κράτησα περισσότερο μαζί, επειδή στο βιβλίο αφιέρωσα λίγες σελίδες για το Μόναχο, το περιβάλλον των τριών ρωμαντικών, πόλη της τέχνης κι αλησμόνητη πρωτεύουσα εδώ κ' εκατό χρόνια τού φιλελληνισμού.