Ρηχό νερό, σκιές

ΤΑ ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ της 26ης Απριλίου 1986 βρίσκουν τους κατοίκους του Πρίπιατ να κοιμούνται, να λογομαχούν, να ερωτοτροπούν η να παλεύουν με τους
δαίμονές τους, την ώρα που ο αντιδραστήρας Νο. 4 του πυρηνικού σταθμού παραγωγής ενέργειας «Β.Ι. Λένιν» εκρήγνυται.
Με φόντο ένα γεγονός που διαχώρισε ανεπιστρεπτί το πριν από το μετά, η
καθημερινότητα των ανυποψίαστων κατοίκων της πόλης-δορυφόρου του Τσερνόμπιλ μετατρέπεται σε σημείο καμπής. Προσωπι κες ιστορίες και ετερόφωτες
αφηγήσεις μπλέκονται, ακριβώς όπως το παρελθόν μπλέκεται με το παρόν και
το μέλλον των πρωταγωνιστών. Η ροή του χρόνου όμως δεν ανακόπτεται· κάποια ερωτήματα απαντώνται και κάποια μένουν μετέωρα, κάποιες μνήμες ξεθωριάζουν και κάποιες μένουν ακλόνητες, κάποιες χειρονομίες μένουν στη μέση
και κάποιες βρίσκουν βίαιη απόκριση.
Από την αρχή ως το τέλος αυτού του σπονδυλωτού μυθιστορήματος κυριαρχεί
το ζήτημα της μνήμης: το πως το βιωμένο παρελθόν συνομιλεί με όσα προοικονομεί το παρόν· το πως οι προσωπικές η οι συλλογικές αναμνήσεις αναδύονται αναπάντεχα από τη σκιασμένη πλευρά της πραγματικότητας, προτού βουτήξουν ξανά στα ρηχά νερά της.

«Δεν έχει σημασία όμως τι θα θυμόταν και τι όχι, άλλωστε τα χρόνια κυλούν
σαν νερό και η μνήμη δεν είναι παρά ένα αστείρευτο πηγάδι ψέματα».