Απών

Τι ζήσαμε εμείς οι δύο; Όλα από την αρχή. Μέσα έξω. Έψαχνα ώρες, μέρες νύχτες την αρχή μιας αλήθειας. Τίποτα. Το πλήρες κενό. Μακάρι να είχα μίσος μέσα μου. Το μίσος είναι αίσθημα ζωντανό. Μια τρύπα έχω Σήφη. Μα δεν λυπάμαι γιατί απ’ αυτή τη μάχη με τον εαυτό μου κέρδισα κάτι. Να μπορώ να ζω με μένα. Να δεχτώ όπως είμαι και να συμφιλιωθώ με το «τίποτα». Κι εσύ, όπως έφυγες από τη ζωή, αυθαίρετα, έτσι αυθαίρετα γύρισες πίσω. Για να συνεχίσουμε τι; Τι ήταν αυτό που είχαμε άραγε, που τόσο εύκολα τινάχτηκε στον αέρα; Όχι δεν το θέλω. Αποδείχτηκε κάλπικο. Και εγώ δεν είμαι εκεί που μ’ άφησες.. Ναι, ο Στάθης έγινε εραστής μου. Δυο ναυαγοί απ’ το ίδιο καράβι γραπώθηκαν ο ένας απ’ τον άλλον για να μην πνιγούν. Ο πόνος ενώνει τους ανθρώπους.