Πρωί στο φρύδι

Ρεύματα που σε τυραννούν σαν την αμήχανη σακούλα της ασφάλτου. Μα πότε από υψίφωνος του έρωτα θα γίνεις μέλος, τακτικό πια, της αγάπης.

Σελ. 63 του βιβλίου

Το πρώτο πρόωπο, το πρόσωπο του ποιητή-παρατηρητή που ορά και διαπερνά αυτό που διά γυμνού οφθαλμού βλέπει, είναι παρόν σ' αυτό το τέταρτο βιβλίο του Παπά, που ομνύει στο γενέθλιο τόπο του, την Εδεσσα. Η οποία είναι παρούσα ως το φάντασμα της παιδικής ηλικίας που τον κυνηγά κι αυτός κυνηγά το χρόνο να τον φυλακίσει σ' ένα κουτί μνήμης. Αυτό το κουτί το ανοίγει πού και πού και βγάζει από αυτό αναμνήσεις που σε κόβουν και σε ράβουν, καθώς ξεδιπλώνεται το ύφασμα του μέλλοντος παφλάζοντας. Πέφτει από ψηλά το χιόνι του χειμώνα και σκεπάζει τα σώματα που έντος τους χτυπά μια καρδιά μοναχική και μοναξιάρικη, καθώς βουλιάζουν τα πόδια στα μαλακά ενός τόπου παραδομένου στη μουσική του ανέμου και στην απόσυρσή της.

Ξαφνικά, τα πάντα ακινητοποιούνται σ' ένα φανταστικό σκηνικό: Περνούν μπροστά από τα μάτια της νοσταλγίας, τα οποία γέρνουν προς το χώμα, εκεί όπου οι χαρακιές είναι χαράγματα στην πέτρα που πονάει, γιατί το μέτωπο ακουμπάει επάνω της ως προσκυνητής παρελθόντων εικόνων. Η προσωπική ιστορία συναντάει την Ιστορία κι από αυτή τη συνάντηση εκλύεται δημιουργία ακόμη κι αν γνωρίζει ο άνθρωπος ότι είναι εκ των προτέρων χαμένος. Τελικώς, ο γεωγραφικός χώρος της Βόρειας Ελλάδας επανέρχεται εξακολουθητικά σ' αυτά τα ποιήματα μιας χώρας που χωνεύει τις αντιθέσεις της υπέρ ενός επερχόμενου πολιτισμού απρόσωπου, σημερινού, που κρατάει τα προσχήματα του φολκλόρ και την ίδια στιγμή βυθίζεται μετά μανίας στην αναζήτηση του κέρδους. Ο Παπάς βρίσκεται από τη μεριά των χαμένων, γιατί από την άλλη χειρονομούν οι κερδισμένοι ασχημονώντας.



ΒΑΣΙΛΗ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 04/07/2003