Παράλληλοι δρόμοι

[...] Όμως η ενασχόλησή μου με την παιδεία στην ελληνική κοινότητα της Προσοτσάνης, αλλά και στην χαμένη και διασκορπισμένη πια ελληνική κοινότητα του Δεμιρδεσίου της Βιθυνίας, έστω αυτήν που αφορά σε μία μόνο δεκαετία, σε αυτήν του 1870-1880, δεκαετία κρίσιμη και για τον ελληνισμό της Μακεδονίας, αλλά και για αυτόν της Μικράς Ασίας, ας θεωρηθεί και εκπλήρωση ενός χρέους· είναι το χρέος της αναδείξεως του παρελθόντος της γενέθλιας γης, της Προσοτσάνης και του Δεμιρδεσίου, τα ίδια χρόνια έχουν τα ίδια προβλήματα από αλλόθρησκους, ζουν τις ίδιες αγωνίες για επιβίωση και αυτοσυνειδησία και έχουν κοινή αναφορά στο εθνικό κέντρο, στην Κωνσταντινούπολη, και στον εκεί δραστηριοποιούμενο Ελληνικό Φιλολογικό Σύλλογο, και στους πλούσιους Έλληνες τραπεζίτες, να τις στηρίζουν και να τις ενισχύσουν, είναι ένα παρελθόν πλούσιο και ενδιαφέρον και εθνικά, αλλά και αυστηρά επιστημονικά.
Ελπίζω να μην κλείνει εδώ ο κύκλος...

(από τον πρόλογο του συγγραφέα)