Τρεις Επιτάφιοι, μια απόγνωση και ένα γράμμα

Τι γίνονται όλοι αυτοί οι κεραυνοί που αιφνίδια ξεφεύγουν από τη φυσική γεωμετρία και κάνουν τα δικά τους τρελά; Τρώνε τσιμεντένιες ταράτσες, σωλήνες ύδρευσης, ταπετσαρίες, καδρόνια και τοίχους.
Πόσο τοις εκατό αναλογούσε σε κείνα τα μάτια που διεκδικούσαν το "δεκαπέντε τοις εκατό" για την παιδεία, και το "εκατό τοις εκατό" για την ελευθερία;
Οι άνθρωποι αρέσκονται να θαυμάζουν τους ήρωές τους "εξ αποστάσεως". Θα συγκινούνται και θα κλαίνε τα παιδιά, όταν τα πάθη σας θα τους αφηγούνται οι γονείς τους. Έτσι γίνεται με τους μύθους.

Οι μύθοι δημιουργούνται, απλά, γιατί δεν αναγνωρίζεται στον ήρωά τους κανένα δικαίωμα προσωπικής ευτυχίας.
Γιατί γράφω αυτό το πρωινό με την ομίχλη; Γιατί ταξιδεύω χωρίς ορατότητα; Ειλικρινά, πιστεύω ότι θα ξυπνήσω κάποια στιγμή κι όλα θα συνεχίσουν να είναι όπως ήταν πριν.
Θα επαναλαμβάνονται οι καθημερινές μαλακίες, αλλά θα εξακολουθώ να πιστεύω στο αύριο.
"Ένα δωμάτιο κάπου στην Ακαδημίας. Ένα δωμάτιο με ένα γραφείο, μερικές καρέκλες, και μια φωτογραφία του Σωτήρη στον τοίχο".

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)