Μαρτυρίες μιας διαδρομής

[...]Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1920. Οι γονείς της, Ευάγγελος Παππάς και Μαριάνθη Παπαδοπούλου, η ίδια και τα αδέλφια της -μεταξύ των οποίων και η συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου- έφτασαν στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν στον Πειραιά μετά την Καταστροφή του 1922. Από τα νεανικά της χρόνια, την εποχή της Μεταξικής Δικτατορίας, ευαισθητοποιημένη στα πολιτικά ζητήματα, εντάχθηκε στο λαϊκό κίνημα μετέχοντας ενεργά σε αντικαθεστωτικές οργανώσεις. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής στρατεύτηκε στο ΕΑΜ και το ΚΚΕ, οριοθετώντας με σαφήνεια τον προσανατολισμό της. Εκείνη την περίοδο φοιτούσε αρχικά στη Φιλοσοφική και μετά στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως δμοσιογράφος σε αριστερές εφημερίδες. Την περίοδο του Εμφυλίου έγινε μέλος του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ στην Αθήνα και μετά την ήττα του ΔΣ μετείχε στην προσπάθεια του ΚΚΕ να ανασυγκροτήσει το μηχανισμό δράσης στη μετεμφυλιακή Αθήνα. Σε αντίξοες συνθήκες συνεργάστηκε στενά με ηγετικά στελέχη, όπως ο Νίκος Πλουμπίδης και ο Νίκος Μπελογιάννης, με τον οποίο συνδέθηκε και απέκτησε ένα γιο, τον Νίκο, που γεννήθηκε, όταν και οι δύο είχαν πλέον συλληφθεί από τις αρχές Ασφαλείας. Καταδικάστηκε, όπως είναι γνωστό, σε θάνατο το Φεβρουάριο του 1952, μαζί με τον Νίκο Μπελογιάννη και τους συναγωνιστές του Δημήτρη Μπάτση, Νικόλαο Καλούμενο και Ηλία Αργυριάδη, και δεν εκτελέστηκε μόνο επειδή ο γιος της ήταν τότε μόλις επτά μηνών.[...]

Από τον πρόλογο του Τάσου Σακελλαρόπουλου, ιστορικού στο Μουσείο Μπενάκη