Σε τεντωμένο σκοινί

Μετά την επιτυχία του Λαϊκισμός και κρίση στην Ελλάδα (Ίκαρος 2015), ο Τάκης Παππάς συνεχίζει με το νέο βιβλίο του την καταβύθιση στο ιστορικό παρελθόν για να ερευνήσει τις αιτίες και τις συνέπειες παλαιότερων κρίσεων που ταλάνισαν τη χώρα. Ξεκινώντας από την εποχή του Τρικούπη και φτάνοντας μέχρι τη σημερινή κυβέρνηση, εντοπίζει τέσσερεις μακροχόνιες σπείρες κρίσεων, με τελευταία αυτήν που ζούμε σήμερα. Δεδομένου ότι κάθε μία από τις τρεις προηγούμενες κρίσεις διήρκεσε 15 χρόνια κατά μέσον όρο, ο Παππάς ενδιαφέρεται να εξηγήσει πρώτα τις αιτίες που οδήγησαν στις μεγάλες ιστορικές κρίσεις του παρελθόντος, κατόπιν τις αντιδράσεις της κοινωνίας στη δίνη τέτοιων κρίσεων και, τέλος, τους τρόπους με τους οποίους η χώρα εξέρχεται από τις κρίσεις και επιστρέφει στην ομαλότητα. Στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου, ο συγγραφέας αξιοποιεί τα διδάγματα της συσσωρευμένης ιστορικής εμπειρίας για να φανταστεί το μέλλον. Υποστηρίζει ότι, σε όλες τις προηγούμενες ιστορικές κρίσεις της χώρας, ο καθοριστικότερος παράγοντας επίλυσης ήταν η πολιτική ηγεσία, με συγκεκριμένα όμως χαρακτηριστικά που αναλύονται στο βιβλίο. Ανακύπτει το ερώτημα: Υπάρχει τέτοιου είδους ηγεσία που να μας κάνει να αισιοδοξούμε πως η έξοδος από τη σημερινή κρίση είναι εφικτή, και μάλιστα σύντομα;

Η έκδοση συμπληρώνεται από εκτενές infographic που τοποθετεί χρονικά τις διάφορες περιόδους σπειροειδούς κρίσης, τις περιόδους σχετικής ομαλότητας, καθώς και τα πολιτικά ή άλλα γεγονότα που τροφοδότησαν επόμενες κρίσεις.
«…Ο εκ πατρός παππούς μου γεννήθηκε το 1875, ο πατέρας μου το 1913 κι εγώ το 1960. Αν μπορούσαμε να πιαστούμε χέρι χέρι σχηματίζοντας αλυσίδα, οι τρεις μόνοι μας θα καλύπταμε σχεδόν ενάμιση αιώνα της νεοελληνικής ιστορίας. Τι θα κουβεντιάζαμε μεταξύ μας; Κάτω από ποιες εθνικές περιστάσεις έζησε ο καθένας μας τη ζωή του; Τι είδους εμπειρίες θα είχε η κάθε γενιά να προσφέρει και ποια πολύτιμη γνώση θα διαπιστώναμε ότι έχει λησμονηθεί με τα χρόνια; Και τι χρήσιμο, άραγε, θα αποκόμιζα από την κουβέντα με τους προγόνους μου εγώ, ο προτελευταίος κρίκος της αλυσίδας, για να το μεταβιβάσω στα δικά μου παιδιά;…»