Ο κόκκινος τράγος

Απλοϊκό στη σύνθεσή του στρατευμένο μυθιστόρημα που αποκαλύπτει όλη την αθωότητα και την αφέλεια της ιδεολογικής προσήλωσης του σ. σε μια εποχή (1924) όπου η συγκεκριμένη ιδεολογία του σοσιαλισμού μόλις δοκιμαζόταν στην πράξη (Ε.Σ.Σ.Δ) και ασφαλώς είχε γεννήσει πολλές προσδοκίες και ελπίδες για τους αδύναμους όλου του κόσμου. Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική ως λογοτεχνικό έργο, περισσότερο μοιάζει με μπροσούρα ιδεολογικής προπαγάνδας ενδεδυμένη με λογοτεχνία παρά με απόπειρα γραφής λογοτεχνικού έργου. Το μυθιστόρημα σε άλλες εποχές και σε άλλα πολιτικά συστήματα κάλλιστα θα μπορούσε να περιληφθεί σε λογοτεχνικό ανθολόγιο για Κνίτες Α΄ Δημοτικού!
Περνώντας σε πιο σοβαρή αποτίμηση θα μπορούσαμε να δούμε ότι η πλοκή του είναι σχεδόν ανύπαρκτη, οι χαρακτήρες ρηχοί και ατελείς, τα επεισόδια τεχνητά, παρατίθενται θαρρείς μόνο για να δώσουν στο σ. την ευκαιρία να καταθέσει την ιδεολογική του στράτευση, ενώ πέρα από αυτά το κείμενο βρίθει απίστευτων αναληθοφανειών όπως π.χ. του μυστικού χαφιέ που μεταμελείται δίχως προφανή λόγο, των ψυχοπονιάρηδων δεσμοφυλάκων που βοηθούν κρατούμενο να δραπετεύσει για την καλή του καρδιά ή του πρωταγωνιστή με υπαρξιακού τύπου ανησυχίες που δίνει τελικά τη ζωή του για μια υπόθεση που μισοπιστεύει και μισοαμφιβάλλει.
Ο σ. - προς τιμήν του βέβαια – παραθέτει στο εισαγωγικό σημείωμα του βιβλίου τη θέση του ότι δεν πιστεύει στο δόγμα ¨η τέχνη για την τέχνη¨ και ότι η τέχνη οφείλει να υπηρετεί μια ανώτερη ιδέα Καλά όλα αυτά, μα κάπου πρέπει να υπάρχει και η τέχνη και εδώ σίγουρα δεν θα τη βρούμε…