Ο εφταξούσιος

«Σηκώνεται αμέσως, σαν πράξη διαμαρτυρίας, και σβήνει όλα τα φώτα της γιορτής. Τ ο μελιχρό φως της αμφιλύκης της φτάνει. Τραβάει τις διπλές και τριπλές κουρτίνες του δωματίου, για να βλέπει όσο μπορεί έξω. Τ α χέρια της κρατούν τα χρυσά κορδόνια. Κάτι της θυμίζει το σκηνικό αυτό. Μήπως βρίσκεται στο θέατρο; Και ποιο ρόλο παίζει τώρα; Ποιο ρόλο παίζει σ’ όλη της τη ζωή; Γιατί πάντοτε έπρεπε να παίρνει την κατάλληλη πόζα για να προχωρήσει; Έζησε, αλήθεια; Οι φίλοι υπάρχουν η είναι συμπρωταγωνιστές και κομπάρσοι στο ίδιο έργο; Οι ίδιοι συμπρωταγωνιστές σε άλλο έργο κάθε φορά η άλλοι συμπρωταγωνιστές στο ίδιο έργο συνέχεια;
Τουλάχιστον το παιδί που κρατάει αγκαλιά από καιρού εις καιρόν στις εκδηλώσεις που την καλούν, για να δώσουν γκλαμουριά οι διοργανωτές τους, αυτό το πολυπόθητο παιδί γιατί δεν το απέκτησε ποτέ; Ω, είναι μεγάλη ευθύνη ένα παιδί. Σε τέτοιους καιρούς; Κι ύστερα, το παιδί είναι γραμμάτιο πονηρό. Μπορεί να θυσιάσεις τα πάντα γι’ αυτό, κι αυτό να σε προδώσει από αχαριστία».