Ένα κίτρινο μπαλόνι στα κορδόνια σου

Αν δέσεις ένα κίτρινο μπαλόνι στα κορδόνια σου, ίσως ξεχάσεις τη θλίψη που σου προκαλεί μία απρόσμενη συνάντηση στο μπαλκόνι σου. Μπορεί να πάρεις όσα δώρα δεν προσέφερες στον εαυτό σου τόσα χρόνια ή να θυμηθείς όσα σου λείπουν. Ίσως πάλι συνειδητοποιήσεις πόσο εύκολα μπορεί να χαθεί ο κόσμος μέσα σε λίγα λεπτά και να δεις πόσο φθηνά ή ακριβά κοστίζει ο έρωτας. Να μάθεις πώς ένα βασιλικό ζεύγος αναστατώνει μία βιβλιοθήκη ή να δεις πώς η δυσκοιλιότητα ενός σκύλου μπορεί να σε ταξιδέψει στο παρελθόν. Μέσα από τις δώδεκα ιστορίες της συλλογής, οι ήρωες και οι ηρωίδες έρχονται αντιμέτωποι άλλοτε με όσα νοσταλγούν και άλλοτε με όσα τους βαραίνουν, για να καταλήξουν όμως στο τέλος με ένα χαριτωμένο κίτρινο μπαλόνι στα κορδόνια τους και τη ζεστασιά του ήλιου να ακουμπά το πρόσωπό τους.
[...] Χαϊδεύει το κενό. Το χαλασμένο πιάτο της γιαγιάς ακόμα εκεί, σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα από τότε που γλίστρησε στο πλύσιμο και έχασε λίγο από τον εαυτό του. Χαϊδεύει το κενό λίγο ακόμα, αφήνει ύστερα το πιάτο πάνω στον πάγκο και κατευθύνεται στο ψυγείο. Τυριά από το νησί, καρύδια και ελιές από το χωριό του παππού, λαχανικά στο συρτάρι. Ένα κουτί με λίγα εναπομείναντα τυλιχτά παστάκια, από αυτά που φέρνει ο θείος κάθε Κυριακή. Ένα τάπερ από το ψητό που έφτιαξε η γιαγιά την Κυριακή που πέρασε. Το βγάζει, βάζει σε ένα τηγανάκι ένα κομμάτι κρέας και μερικές πατάτες. Ανάβει το μάτι και μέχρι να ζεσταθεί το φαγητό παίρνει ένα από τα καλά πιάτα. Το χαλασμένο το φυλάει για κανένα φρούτο ή καμιά λεμονόκουπα. Κοιτά ψηλά για κλάσματα του δευτερολέπτου και ξεκινά. Σήμερα τρώει, όπως θα ήθελε η γιαγιά, κι ας μην είναι καν Κυριακή.!...
[...] Την έκανα να γελάσει και ταυτόχρονα να κοιτάξει πάλι απορριπτικά προς κάπου μακριά από τα μάτια μου. Μια μπούκλα της έπεσε από την κοτσίδα της, προσπάθησε να τη στερεώσει και πήγε προς το γραφείο της. Άνοιξε ένα συρτάρι και έβγαλε ένα μπλοκ. «Δες κι αυτά, συμπαθητικά είναι, αλλά πιο πρόχειρα», είπε και μου έδωσε καμιά δωδεκαριά ακουαρέλες. Εξίσου πλημμυρισμένες ζωή και αιχμηρές ή αφηρημένες γραμμές. Κόκκινα ημικύκλια, μοβ παραλληλόγραμμα που ακουμπούσαν πάνω σε κίτρινες σκιάσεις, πράσινα -όχι του γρασιδιού όπως πριν, πιο θαμπά, σαν τα φύλλα του ευκαλύπτου- τρίγωνα που ισορροπούσαν πάνω σε πορτοκαλί κύματα. Μα, ακόμη πιο ρευστά αυτά που ήθελαν να πουν. [...]