Ο γενναίος που δεν είμαι

[...] Σε λίγο θα έρχονταν με το φορείο. Θα τον μεταφέρανε, θα τον ράβανε, θα του 'διναν και τα χάπια. Αυτό το παζάρεμα έτσι γινόταν. Κανείς δεν έπαιρνε τίποτα γιατί δεν υπήρχε τίποτα για να δοθεί, γιατί ήταν ήδη όλα δοσμένα από πριν: φύλακες και φυλακισμένοι όλοι μαζί στον ίδιο μικρόκοσμο.[...]

Ήθελε να φανταστεί πάλι τα γαλήνια βράδια στη βεράντα ενός σπιτιού δίπλα στη θάλασσα, κάτω από τα άστρα, συντροφιά με αγαπημένα πρόσωπα.
Τα είχε σχεδιάσει όλα, κομμάτι-κομμάτι, κάθε νύχτα, τόσες νύχτες...
Έμενε μόνο να αποφυλακιστεί σε δέκα χρόνια και να συναντήσει αυτούς που θα τον αγαπήσουν.


Έντεκα σύντομα διηγήματα που ο αναγνώστης παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα. Χώρος της αφήγησης η φυλακή. Μια κοινωνία "ενόχων", ένας κόσμος που φαντάζει ξένος και μακρινός, ενώ είναι δίπλα μας. Το ζοφερό περιβάλλον, με όλη την κτηνωδία και τη βαναυσότητά του, με τα "φαντάσματα" που κυκλοφορούν εντός του -φιγούρες ανθρώπων που αγωνίζονται να επιβιώσουν με όπλο την αντοχή της ψυχής και τη σωματική ρώμη-, αποδίδεται με ύφος λιτό, ελλειπτικό, χωρίς περιττή δραματικότητα. Με σπάνια αφηγηματική οικονομία, ο συγγραφέας εκφράζει μια κλειστή κοινωνία που ζει τη φρίκη, την αγωνία και τα ανθρώπινα πάθη στις οριακές τους στιγμές.

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)