Απ’ το πλευρό του Αδάμ

Ο εφιάλτης, λοιπόν, ήταν ο εξής: Το κοριτσάκι να σκαρφαλώνει στα κάγκελα και να το βλέπω να πέφτει. Την ώρα εκείνη να βγαίνει η μητέρα του από την κουζίνα, να αντιλαμβάνεται την πτώση του παιδιού της και να φωνάζει σε έξαλλη κατάσταση: «Το αγόρι μου, σώστε το αγοράκι μου!». Μόνο που η μαμά ήταν η Γερμανίδα του υιοθετημένου αγοριού και το κοριτσάκι της γειτόνισσας είχε αλλάξει φύλο! Προσπαθούσα να φωνάξω «βοήθεια», να απλώσω τα χέρια να συγκρατήσω το παιδί, αλλά τα πόδια μου είχαν κολλήσει στο πάτωμα και φωνή δεν έβγαινε.
Η εξήγηση που μου έδιναν όλοι, ακόμη και ένας φίλος γιατρός, ήταν πως είχα επηρεαστεί υπερβολικά από την αγωνία της υποψήφιας μητέρας κατά την ημέρα της εκδίκασης της υπόθεσης υιοθεσίας. Το δέχτηκα, μια και δεν έβρισκα άλλη, πιο λογική ερμηνεία. Την τρομάρα κάθε φορά που ο εφιάλτης επανερχόταν την ξαναζούσα… Ο καιρός περνούσε, το όνειρο εξασθενούσε, θα έλεγα. Σε κάποιες πιο πρόσφατες εκδοχές του, έβλεπα ένα παιδάκι να αιωρείται στο κενό, αλλά καμιά μητέρα, κανένα
μπαλκόνι.