Ο ήχος του άδειου χώρου

ΚΡΙΤΙΚΗ



«Ο ήχος του άδειου χώρου» ή «Η συμπύκνωση της περιγραφής» είναι το απόσταγμα της σκηνογραφικής και ενδυματολογικής δουλειάς του Γιώργου Πάτσα στις θεατρικές και λυρικές σκηνές, καθώς και στη μεγάλη οθόνη. Μέσα από ένα λεύκωμα γεμάτο - τι άλλο; - από εικόνες, σκίτσα, σχέδια, χρώματα και φως, μέσα από πανοραμικές φωτογραφίες σκηνικών και μικρές λεπτομέρειες κοστουμιών, καταγράφεται μια πορεία σαράντα χρόνων και τετρακοσίων, τουλάχιστον, έργων. Σκηνογράφος των «γερά σχεδιασμένων χώρων, με κάθετες και οριζόντιες επιφάνειες, αυστηρά δομημένες» όπως σημειώνει η Ελένη Βαροπούλου στον πρόλογό της «Μια γραφή στον χώρο με φως και ύφασμα» ο Πάτσας «σκηνογραφεί και στοχάζεται τον κόσμο» όπως συμπληρώνει ο Γιώργος Π. Πεφάνης - που στο σημείωμά του καταπιάνεται με τη γραφή της σκηνής και τη συνεκδοχή του αρχαίου κόσμου στο έργο του καλλιτέχνη.

Χωρισμένο σε ενότητες ανά δεκαετία, και ξεκινώντας από το 2005, το βιβλίο διατρέχει έργα και συνεργασίες: Ανάμεσά τους, ο Βολανάκης, ο Ευαγγελάτος, η Κοντούρη, ο Τερζόπουλος και ο Αντύπας, ο Βογιατζής, ο Μαυρίκιος, ο Χουβαρδάς, το Εθνικό, το ΚΘΒΕ, το αρχαίο δράμα, το σύγχρονο έργο, οι ταινίες του Αγγελόπουλου, του Ντασσέν, του Γαβρά και του Μπολονίνι, η όπερα, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Λάκης Λαζόπουλος, τα θέατρα της Αθήνας και της Ευρώπης. Δημιουργικός και ιδιαίτερα παραγωγικός, δεν άφησε είδος με το οποίο να μην καταπιαστεί, ενώ έχει βραβευθεί πολλάκις, εντός και εκτός των τειχών, για το σκηνογραφικό του έργο.

Ο Πάτσας προσπάθησε να συγκεντρώσει όχι μόνον τα αντιπροσωπευτικά στοιχεία κάθε έργου, με πλήθος φωτογραφιών, αλλά και τα αποσπάσματα κριτικών που ο ίδιος πιστεύει ότι αποδίδουν την οπτική εντύπωση της παράστασης. Μαζί με τη συνέντευξη-παζλ, το ευρετήριο ονομάτων, την πλήρη εργογραφία, το σύντομο αλλά περιεκτικό βιογραφικό του, το λεύκωμα αποκτά μια παράλληλη χρηστική αξία. Το δίγλωσσο της έκδοσης έρχεται ως φυσικό αποτέλεσμα της μεγάλης πορείας και της παρουσίας του τόσο σε θέατρα όσο και σε φεστιβάλ του εξωτερικού. Οσο για τις δύο φωτογραφίες με τα παιδιά του, δίνουν, αντί επιλόγου, τον ήχο της ζωής και της συνέχειας...



ΜΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ

Το ΒΗΜΑ, 21/01/2007