Του νου και τη καρδίας ιμ’

Η Γενοκτονία όλων των Ελλήνων της Ανατολής είναι ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα εναντίον της Ανθρωπότητας του 20ου αιώνα και μένει ακόμη ατιμώρητο.
Οι Έλληνες που χάθηκαν τότε στην Ανατολή με πολλούς τρόπους από τους Τούρκους, έγιναν πρόσφυγες όσοι σώθηκαν και σκόρπισαν σε όλον τον πλανήτη σαν τα τρομαγμένα πουλιά… και η αροθυμία εβρούλιζεν τα καρδίας ατουν…
Λένε πως η Τουρκία διαστρεβλώνει την ιστορία του παρελθόντος της και την γράφει ακόμη και στα σχολικά της βιβλία? έτσι εξαπατεί και φανατίζει ακόμη και τα παιδιά της.
Ακόμη και σήμερα ο μεγάλος σουλτάνος της Τουρκίας… συνεχίζει να μην παραδέχεται την Γενοκτονία και τον ξεριζωμό των Ελλήνων που ήταν πρωτοφανής και ολέθρια σε όλο τον κόσμο. Έτσι συνεχίζει να μας προκαλεί και να μας απειλεί καθημερινά στο Αιγαίο. Βρίζει και προσβάλλει και τους ηγέτες της Ευρώπης…
Τα παιδιά μας όπου βρίσκονται στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, θυμούνται τους βασανισμένους προγόνους τους και με πόνο πολύ κάνουν συνία και κοκκία και πολλές ομιλίες ιστορικούς στη μνήμη των προγόνων τους και πολλές φορές κάνουν το «Πυρρίχειο Πέταγμα» με δάκρυα στα μάτια.
Κ’ εγώ στα βιβλία μου γράφω διάφορες ιστορίες που μας έλεγαν οι πρόσφυγες γονείς και παππούδες μας στο χωριό μας τη Λεκάνη Καβάλας. Οι ιστορίες που γράφω είναι όλες αληθινές, χωρίς καμία έμπνευση και τέχνη δική μου? γι’ αυτό είναι όλες δακρύβρεχτες…
Η μάνα μου ήταν αγράμματη και μας έλεγε τις ιστορίες της με μεγάλο πόνο, δάκρυα και μοιρολογίες. Ο εξαίρετος πατέρας και δάσκαλός μας, μας έλεγε τις ιστορίες του με μεγάλη λεπτομέρεια. Προσπαθούσε να συγκρατηθεί να μην κλάψει, γιατί έκανε δύο χρόνια στο Ερζερούμ εξορία…
Πρέπει όλοι οι Έλληνες μαζί, ακόμη και το κράτος μας, να βοηθήσει, να προσπαθήσει ν’ αναγνωριστεί η Γενοκτονία μας από το Διεθνές Δίκαιο και απ’ όλα τα κράτη του κόσμου. Οτότε μαναχόν θα δικαιούνταν ούλa τα yήα των προγόνων εμουν ντο εχάθαν άδικα σην Τουρκίαν και θα καλοκάθουνταν σον Παράδεισον ατουν! Άλλο ντο να λέω;
«Πολλά να λέω ’κ’ επορώ και ολίγα ’κι κανείνταν!»…