Το μυθιστόρημα της κυρίας Έρσης

Το Μυθιστόρημα της Κυρίας Έρσης (1966) εμπνέεται από ένα διήγημα του Γεώργιου Δροσίνη του 1922. Ο Πεντζίκης δανείζεται τα κύρια πρόσωπα και τη γενική πλοκή, αλλά εδώ σταματάνε οι ομοιότητες. Το έργο του Πεντζίκη είναι ένα είδος παλίμψηστου όπου το παλαιό ανασκευάζεται, αναδιαρθρώνεται, μεταμορφώνεται με ένα τρόπο μοναδικό στην ελληνική λογοτεχνία. Η γραφή είναι ασύνδετη, παρατακτική, το κύριο θέμα διαρκώς περιθωριοποιείται γιατί ο αφηγητής οδηγείται ολοένα σε νέους συνειρμούς. Ο σκελετός της κλασικής αφήγησης αφήνει τη θέση του σε μια ασυνεχή ροή λόγου όπου το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον πλέκονται σε μια μοναδική κλωστή.

Η κριτική έμεινε αμήχανη μπροστά στον καινοφανή αυτό τρόπο και λόγο -που μοιάζει, αν όχι να έχει επηρεαστεί, τουλάχιστον να συμπορεύεται με τις διακηρύξεις του γαλλικού λογοτεχνικού ρεύματος ΟuLiPo (Εργαστήρι Δυνητικής Λογοτεχνίας, που ιδρύεται το 1960 στο Παρίσι με πρωτοβουλία του Raymond Queneau)- μέχρι την έκδοση της κριτικής μελέτης "Οι Ώρες της Κυρίας Έρσης" του Γιώργου Σεφέρη το 1973 (πρώτη δημοσίευση 1967 με το ψευδώνυμο Ιγνάτης Τρελός).

Το Μυθιστόρημα της Κυρίας Έρσης γνώρισε άλλες τρεις εκδόσεις: στον Ερμή το 1971, στις Αγροτικές Συνεταιριστικές Εκδόσεις Θεσσαλονίκης το 1983 και στις εκδόσεις Άγρα το 1992.