Το αίνιγμα της Σεβίλλης

Ένας χάκερ σπάει τους κώδικες του Βατικανού και στέλνει επείγον
μήνυμα κινδύνου στον ίδιο τον Πάπα. Ο κομψός ιερέας-πράκτορας, ειδικός σε σκοτεινές υποθέσεις, Λορένθο Κουάρτ λαμβάνει τη διαταγή να εντοπίσει το συγγραφέα ενός μηνύματος που εστάλη στον ίδιο τον Πάπα και να ξεδιαλύνει την υπόθεση της μικρής εκκλησίας της Παναγίας των Δακρύων. Η ερειπωμένη εκκλησία κρίνεται κατεδαφιστέα. Ο
αρχιτέκτονας που γνωμοδότησε για την κατεδάφιση και ο κληρικός
που ως γραμματέας του αρχιεπισκόπου της περιοχής πίεζε για να
γίνει αποδεκτή η απόφαση χωρίς αντιδράσεις βρίσκονται και οι
δυο νεκροί.





ΚΡΙΤΙΚΗ



Πολλά από τα σύγχρονα μυθιστορήματα που κυκλοφορούν σήμερα στην Ευρώπη μοιάζουν με τα μεσαιωνικά χρονικά τόσο της Ανατολής όσο και της Δύσης. Η τάση αυτή παρουσιάστηκε στα μέσα της δεκαετίας του '80, έπειτα από την τεράστια επιτυχία του μυθιστορήματος του Ουμπέρτο Εκο Το Ονομα του Ρόδου. Είναι ένα αξιοπερίεργο ή θα έχει διάρκεια το φαινόμενο; Και αν το αναγνωστικό κοινό έλκεται από τούτο το είδος πεζογραφίας σήμερα, τι σηματοδοτεί αυτή η προτίμηση; Είναι πρόωρο και παρακινδυνευμένο να προσδιορίζει κανείς τα στερεότυπα της εποχής του για τον απλούστατο λόγο ότι σήμερα τα στερεότυπα αυτά δημιουργούνται και διαλύονται με ταχύτητες που δεν μπορείς εύκολα να τις παρακολουθήσεις. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, εκείνο που μπορεί να γίνει είναι με κριτήρια εξωλογοτεχνικά να αντληθούν συμπεράσματα τα οποία δεν είναι απαραίτητα να τα εστιάσει κανείς στο πολιτιστικό γίγνεσθαι.

Το μυθιστόρημα του Αρτούρο Πέρεθ Ρεβέρτε Το αίνιγμα της Σεβίλλης είναι ένα εκτενές «χρονικό» γραμμένο με την τεχνική του αστυνομικού μυθιστορήματος: ένας χάκερ σπάει τους κώδικες του Βατικανού και στέλνει στον Πάπα το μήνυμα ότι στη Σεβίλλη της Ισπανίας οι έμποροι απειλούν τον οίκο του Θεού. Εκεί μια μικρή εκκλησία εγκαταλελειμμένη και από τις θρησκευτικές και από τις κοσμικές αρχές αναγκάζεται να σκοτώνει για να υπερασπιστεί τον εαυτό της.

Το Βατικανό καλεί τον αρμόδιο ιερέα - πράκτορα να ανακαλύψει τον χάκερ και να λύσει το μυστήριο της μικρής εκκλησίας που ονομάζεται Παναγία των Δακρύων. Η εκκλησία κρίνεται κατεδαφιστέα. Και εδώ αρχίζουν τα εγκλήματα. Ο αρχιτέκτονας που γνωμοδότησε υπέρ της κατεδάφισης βρίσκεται μυστηριωδώς νεκρός, καθώς και ο γραμματέας του αρχιεπισκόπου που τον υποστήριζε. Η συνέχεια, όπως εύκολα εικάζει κανείς, είναι συναρπαστική.

Στα μυθιστορήματα του είδους δεν είναι επιτρεπτό να δίνεται όλη η υπόθεση, διότι έτσι καταργείται ο βασικός λόγος της ανάγνωσής τους: η αστυνομική πλοκή. Το βιβλίο του Ρεβέρτε έχει λίγο από όλα: φόνους, σεξ, παρέλαση κοσμικών και θρησκευτικών δοξασιών, ατμόσφαιρα εξουσίας αλλά και μυστηρίου, κληρικούς και λαϊκούς, κυνικούς και αισθηματίες, ψήγματα τρέχουσας ευρωπαϊκής ιστορίας και στοιχεία ρεπορτάζ του τύπου της «νέας δημοσιογραφίας», μεταφερμένο στο ευρωπαϊκό αστικό τοπίο. Εμπειρος και επιτυχημένος δημοσιογράφος ο ίδιος, γνωρίζει καλά την τεχνική του παστίς και το προσφέρει στον αναγνώστη σε μελετημένες δόσεις. Εγραψε, δηλαδή, ένα βιβλίο με πρόθεση να διαβαστεί από το ευρύτερο αναγνωστικό κοινό, για να αποδείξει ότι τα μυστήρια, τα θαύματα και οι εκπλήξεις είναι προϊόντα δολοπλοκιών και συνωμοσιών. Είναι ακριβής στις περιγραφές του και χρησιμοποιεί σωστούς διαλόγους. Διαθέτει επιπλέον το δηκτικό χιούμορ του ρεπόρτερ που έχει συναναστραφεί πρόσωπα της εξουσίας και γνωρίζει τη ρηχότητα μέσα στην οποία συχνά κινούνται η σκέψη και η φιλοδοξία τους.

Περισσότερα δεν πρέπει να περιμένει κανείς. Αλλωστε ο Ρεβέρτε ανήκει στους επιτυχημένους ξένους συγγραφείς που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά και αγαπήθηκαν από τον μέσο έλληνα αναγνώστη. Αυτό είναι το τρίτο βιβλίο του που μεταφέρεται στη γλώσσα μας. Νομίζω ότι είναι καλύτερο από τα δύο προηγούμενα μυθιστορήματά του, τον Πίνακα της Φλάνδρας και τη Λέσχη «Δουμάς». 'Η τουλάχιστον πιο φιλόδοξο.



ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΒΙΣΤΩΝΙΤΗΣ

ΤΟ ΒΗΜΑ, 28-11-1999