Έξι τρόποι να πεθάνεις στο Τέξας

Γραφή μαθήτριας λυκείου, πολλές περικοκλάδες πολλά τετριμμένα καλολογικά στοιχεία πχ, «το γαλάζιο του ουρανού γινόταν σε μια στιγμή πυρωμένο κόκκινο», ή «η ομορφιά των πουλιών που αυλακώναν τον αέρα». Γραφή φλύαρη (γέμισμα σελίδων χωρίς νόημα), επιφανειακή, αβαθής πχ «καταλαβαίνουμε τα πεσμένα βλέφαρα γιατί κάθε φορά που είμαστε κουρασμένοι πέφτουν (sic!)». Γραφή που απελπισμένα προσπαθεί να φανεί πρωτότυπη με κάτι κουλά και βαρύγδουπα του τύπου «αναρωτήθηκα αν υπήρχαν φάρμες στον ουρανό ή σφαγεία» ή το άλλο «όποιος χλομιάζει μυρίζει αφυδατωμένο γάλα». Τόσο μεγάλη λογοτεχνία πραγματικά δεν την αντέχω, μου πέφτει σαν κοτρώνα στο κεφάλι. Γι’ αυτό και τις δυο βασικές ιστορίες του βιβλίου: 1. το δράμα (του τύπου ο γολγοθάς μιας αθώας) μιας πονεμένης τυφλής καταδίκου για φόνο, από την οποία ο πατέρας της ζητάει να του παραχωρήσει την καρδιά της προς μεταμόσχευση, αφού έτσι κι αλλιώς εκείνη δεν την χρειάζεται μιας και … θα εκτελεστεί• εκείνη δέχεται υπό τον όρο ο πατέρας της πρώτα να της παραχωρήσει τα μάτια του για μεταμόσχευση ώστε να βρει το φως της πριν εκτελεστεί!!!, και 2. η αναζήτηση μιας μεταμοσχευθείσας καρδιάς στους … απογόνους του λήπτη, για να καταστραφεί -η καρδιά- και έτσι να βρει … ανάπαυση η ψυχή του αρχικού ιδιοκτήτη της καρδιάς!!!, ΔΕΝ θα τις σχολιάσω, με έχουν αφήσει άφωνο (και κουφό βεβαίως).
1 αστεράκι επειδή, λέει, η συγγραφέας είναι … δεινή κολυμβήτρια!!