Αναπαραστάσεις του υπερβατικού

Πέρα από την πρακτικότητα και τη λειτουργικότητα που επιβάλλει το σώμα και οι ανάγκες του στα κτήρια και στο ευρύτερα δομημένο περιβάλλον, οι κοινότητες των ανθρώπων μαζί με τον εαυτό τους θέλησαν να στεγάσουν και το ακατανόητο, το ανώτερο, το μυστηριακό, ώστε να μπορέσουν, συγκεκριμενοποιώντας το, να ξορκίσουν τον κίνδυνο που συνεπάγονται οι αόρατες δυνάμεις που ορίζουν τον εξωτερικό κόσμο μαζί και τον εσωτερικό ψυχισμό. Η αναπαράσταση του "υπερβατικού" αποτελεί αναπόσπαστη ανάγκη του ανθρώπινου πυρήνα και η Αρχιτεκτονική χρειάζεται τρόπους όχι μόνο για να το στεγάσει, αλλά, στο μέτρο του δυνατού, και να το προκαλέσει.
Η μοντέρνα Αρχιτεκτονική, ενώ επίσημα απορρίπτει τη σχέση με το παρελθόν, συνεχίζει την πορεία της ως τέχνη και με σταθερά βήματα αναλαμβάνει να αναπαραστήσει και την εμπειρία του "υπερβατικού". Στους μοντέρνους καιρούς οι έννοιες του "ιερού" και του "υπερβατικού" εμπεριέχονται ή, καλύτερα, ερμηνεύονται μέσα από την αισθητική κατηγορία του "υψηλού", το οποίο δεν σχετίζεται πλέον τόσο με τον Θεό, όσο με την ίδια την Ύπαρξη, και παρεισφρέει σε πολλούς τομείς τόσο της δημόσιας όσο και της ιδιωτικής ζωής, επομένως όχι αποκλειστικά στους λατρευτικούς χώρους.
Το παρόν πόνημα προσπαθεί να συμβάλει στη συζήτηση σχετικά με την ουμανιστική βάση της τέχνης του "οικοδομείν", προτάσσοντας τη διαχρονική εργαλειοθήκη της Αρχιτεκτονικής, αυτήν που της εξασφάλιζε και την ιδιαίτερη αυτονομία της, σε αντιπαράθεση με τις περιρρέουσες ιδεοληψίες μιας επιζήμιας διεπιστημονικότητας. Οι δύο αρχιτέκτονες-συγγραφείς εδώ τολμούν να δανειστούν τις πέντε θέσεις του Λογγίνου από την πραγματεία του "Περί ύψους" σχετικά με την επιτυχή συγγραφή ως "μεγαλοφροσύνης απήχημα" και στη συνέχεια να τις παραλληλίσουν με τον δημιουργικό οίστρο αρχιτεκτόνων του εικοστού και του εικοστού πρώτου αιώνα, στην προσπάθεια οργάνωσης ενός λεξιλογίου και ενός συντακτικού για την απόδοση μιας επιβλητικής και εξυψωμένης σύνθεσης χώρων και υλικών, στο πλαίσιο της ζητούμενης ιερότητας του "κατοικείν".