Διαστάσεις της Διεθνούς Προστασίας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου

[…] Τελικά, οι περιστάσεις και οι δυσμενείς εξελίξεις στα ζητήματα ασφάλειας –εσωτερικής/διεθνούς– με γεωστρατηγικές ποιοτικές διαφοροποιήσεις, καθώς και στις συνέπειες κρίσεων (οικονομικών, κοινωνικών, μετακίνησης πληθυσμών, υπανάπτυξης, κλίματος, περιβάλλοντος, υγειονομικής κ.λπ.) κληροδότησαν στον 21ο αιώνα μόνο αμφιβολίες, αμφισβητήσεις, αβεβαιότητες, ιδίως για την Αφρική και άλλα ευάλωτα γεωγραφικά τμήματα του πλανήτη, και, βέβαια, πρόκληση για δράση, που πρέπει χωρίς καθυστέρηση να αντιμετωπιστούν. Τούτο γίνεται πλέον επιτακτικό στις αβεβαιότητες της νέας κατάστασης, που σηματοδοτεί η εμφάνιση/παρουσία περισσότερων «πόλων» και πέραν του παραδοσιακού δίπολου ΗΠΑ-Ρωσία. Η οικουμενικότητα των δικαιωμάτων του ανθρώπου, στο πεδίο πραγμάτωσης/εφαρμογής τους, παραμένει διεκδίκηση και πρόταγμα, αλλά και πρόκληση/πρόσκληση για όλους. Εξάλλου οι εξελίξεις με την αντιπαράθεση «Δύσης-Ρωσίας» στην Ουκρανία και επέκεινα του πεδίου των εχθροπραξιών στις διεθνείς σχέσεις απειλούν ευθέως την υπάρχουσα έννομη τάξη, όπως τη γνωρίζαμε, με το διεθνές δίκαιο αμφισβητούμενο σε δοκιμασία εφαρμογής και αποτελεσματικότητας. […]

[…] Το κυρίαρχο ζήτημα στο ουσιαστικό πεδίο εξακολουθεί να παραμένει η αποτελεσματικότητα στον ελεγκτικό/παρεμβατικό τους ρόλο των οργάνων διεθνούς προαγωγής και προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου και τα όριά της (π.χ. Συμβούλιο της Ευρώπης, Ε.Ε. και Ην. Έθνη). Μια αποτελεσματικότητα που συνέχεται, όμως, με τη διαρκή βελτίωση της θέσης του ατόμου και των δικαιωμάτων του, είτε σε ατομικό επίπεδο ή σε επίπεδο ομάδας, στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής –εθνικής– κοινωνίας. Εκεί κρίνονται/υλοποιούνται αναγνωρίζονται/προωθούνται νομικές ρυθμίσεις και πολιτικές. Από την ίδια αποτελεσματική εφαρμογή τους, εξάλλου, εξαρτώνται για τη διεθνή κοινότητα, όπως επισημαίνει ο R.J. Dupuy, μέσα από μια διαλεκτική αλληλεξάρτηση, όλα: ειρήνη – ανάπτυξη – δικαιώματα του ανθρώπου.