Η αποζημίωση λόγω αδικοπραξίας

Η απόλυτη εκδοχή της ίδιας της ενοχής αποζημιώσεως, «Alles oder Nichts» - «όλα ή τίποτε» επιβάλλει επιμέρους αρχές και κανόνες που διατρέχουν με αυστηρό τρόπο το αστικό δίκαιο και ειδικότερα το δίκαιο της αδικοπρακτικής ενοχής. Η αποζημίωση επιβάλλεται να ισορροπεί μεταξύ δύο αντίρροπων καταστάσεων, αφενός της υπερβολικής αποκατάστασης με συνέπεια τον πλουτισμό και αφετέρου της αποδυνάμωσης των τρωθέντων συμφερόντων του ζημιωθέντος. Πράγματι το ζήτημα της έκτασης της ζημίας και συνακόλουθα του προσδιορισμού της αποζημίωσης αναδεικνύεται σε ζήτημα ακανθώδες για τη νομική επιστήμη και παράλληλα αποδεικνύεται δυσχερές σε πλείστα σημεία του, τα οποία παρά την εκτενή θεωρητική και νομολογιακή προσέγγιση, τόσο στην ημεδαπή, όσο και σε αλλοδαπές έννομες τάξεις δεν παρουσιάζουν ενιαία ρύθμιση. Εν προκειμένω, η θεματική με τίτλο: «Η αποζημίωση λόγω αδικοπραξίας» εμφανίζει εξαιρετικά μεγάλο ενδιαφέρον, δογματικό και πρακτικό. Διέρχεται εν συντομία τις προϋποθέσεις θεμελίωσης της ευθύνης από αδικοπραξία και καταλήγει στην επακριβή οριοθέτηση του περιεχομένου της οφειλόμενης -λόγω αδικοπραξίας- αποζημίωσης. Αυτή δε η αποζημίωση νοείται διττώς, δηλαδή ως αποκατάσταση των περιουσιακών ζημιών, αλλά και ως αποκατάσταση των μη περιουσιακών ζημιών. Η αποκατάσταση των περιουσιακών ζημιών ενδιαφέρει όσον αφορά στο πρόσωπο του δικαιούχου σε αποζημίωση που είναι ασφαλώς ο ζημιωθείς, αλλά -υπό προϋποθέσεις- και τρίτα πρόσωπα που δικαιούνται από τον ζημιωθέντα, παροχές εκ του νόμου και πλέον, συνεπεία της αδικοπραξίας του ζημιώσαντος, τις στερούνται. Εδώ, εντάσσεται και το ζήτημα του αντικτύπου των παροχών, τις οποίες, τρίτοι καταβάλλουν στο ζημιωθέντα, με αποτέλεσμα να ανακύπτει το μείζον ζήτημα, ποιος δικαιούται τελικώς, αποζημίωση από τον ζημιώσαντα.