Εις την ψυχήν ελπίδα

(…) Τότε, πριν μπω κι εγώ στο ταξί, αξιώθηκα να παρατηρήσω το τελετουργικό των αποδράσεων του Βασιλέα από το εξοχικό ανάκτορο: ο Βασιλιάς Αλέξανδρος χαιρέτησε την ορντινάντσα του υψώνοντας το χέρι του έξω από το παράθυρο της θέσης του οδηγού. Έπειτα μάρσαρε έξω από τις πύλες του παλατιού, αφήνοντας πίσω του την ηχώ της υποτακτικής φωνής ενός γέρο-υπηρέτη («στο καλό, Μεγελειότατε») που παρέφθειρε ενοχλητικά τον τίτλο του, εξαιτίας αυτού του χυδαία δουλικού τόνου με τον οποίο χρωμάτιζε τα λόγια του απευθυνόμενος σε εκείνον (ενώ ήμουν βέβαιος πως θα είχε την μιμική ικανότητα να μιλά με ανδροπρεπή, βαριά φωνή μπάσου, σαν θα κατσάδιαζε μια μαγείρισσα ή έναν ταπετσέρη). Το ποντικίσιο τσίριγμα τούτης της φωνής συντονίστηκε άψογα με το σούρσιμο των σιδερένιων φύλλων της πύλης (ένα ανυπόφορο ντουέτο παράφωνων καστράτων), που τα έκλειναν δυο χειροδύναμοι σταβλίτες, την ώρα που εκείνος, με το βολάν ακυβέρνητο για ένα δευτερόλεπτο, άναψε με το σπαρματσέτο ένα γευστικότατο πούρο Μπολίβαρ κι έπειτα έπιασε το τιμόνι μονάχα με το δεξί, ενώ με το αριστερό έφερε στο στόμα του το πούρο, λανσάροντας την τολμηρή, σχεδόν ακροβατική συνήθεια του να καπνίζεις και ταυτόχρονα να κυβερνάς μια μηχανή που τρέχει με ενενήντα πέντε χιλιόμετρα την ώρα.

Στην Ελλάδα του 1917, ο Αλέξανδρος Α΄ των Ελλήνων, βασιλιάς παρά τη θέλησή του, φανατικός αυτοκινητιστής, δεινός σπόρτσμαν και δύτης των μηχανουργείων, συναντά έναν ιταλοτραφή επίδοξο επαναστάτη και φουτουριστή ποιητή, που ταλαντεύεται αμήχανα ανάμεσα σε δύο αντιθετικούς τρόπους ύπαρξης: την ειρωνική και την ηρωική στάση ζωής. Η παράδοξη φιλία των δύο αταίριαστων φίλων, που σφυρηλατείται στο περιβάλλον του Α/ Παγκοσμίου Πολέμου, της οκτωβριανής επανάστασης και της ουκρανικής εκστρατείας, εκβάλλει σε σκαμπρόζικες περιπέτειες των ίδιων και των συντρόφων τους (πολλοί από τους οποίους είναι ιστορικές φυσιογνωμίες και άλλοι ολότελα φανταστικά πρόσωπα), αλλά και σε ένα συζητητικό παιχνίδι συγκλίσεων και αποκλίσεων, όπου γίνεται λόγος για τα αυτοκίνητα, τις πατέντες, το θαλάσσιο σκι, την πορνογραφία, την ερωτική γκρίνια, την αισθητική του πολέμου και της πολιτικής στράτευσης, τις χειρουργικές επεμβάσεις για την υποβοήθηση της ερωτικής απόλαυσης και ένα σωρό άλλα θαυμαστά και παράδοξα φαινόμενα, χαρακτηριστικά του μοντέρνου κόσμου που αχνοφαίνεται στην χαραυγή του ελπιδοφόρου μα και δυσοίωνου 20ου αιώνα. Βυθισμένοι στις αντιφάσεις τους, αναζητούν μανιωδώς τη «Νέα Ζωή», προσπαθώντας να ψηλαφήσουν έναν στόχο προσωπικής και συλλογικής ελευθερίας.