Ιστορίες ανθρώπων της σχεδόν διπλανής πόρτας

Ιστορίες με ήρωες ανθρώπους της «σχεδόν διπλανής πόρτας», που αγωνίζονται να ξεφύγουν από τις μυλόπετρες της Ιστορίας ή την ταπεινή καταγωγή τους, για να καταλήξουν έρμαιο των παθών ή της τραγικής τους μοίρας.

Ο συγγραφέας, με γλαφυρότητα και παραστατικό λόγο, παρουσιάζει τη μεγάλη εικόνα (προσφυγιά, δικτατορία του Μεταξά, Κατοχή, Εμφύλιο, μεταπολεμική και σύγχρονη εποχή) με στόχευση όμως στις ιστορίες των ανθρώπων και σε «εκείνο που τους συμβαίνει καθώς κάνουν άλλα σχέδια».

Aγάθη Γεωργιάδου

Φιλόλογος, Συγγραφέας, Κριτικός Λογοτεχνίας


***
-Ο Βελισσάριος Πετίνης πρέπει να αισθάνεται ευτυχής, γιατί ξέρει τη ζωή και, παράλληλα, διαθέτει το ταλέντο να την αναδεικνύει λογοτεχνικά. Ξέρει καλά, ξέρει βαθιά ο Πετίνης την Ελλάδα. Ξέρει την ελληνική, όσο λίγοι - και τη στεριανή και τη νησιωτική και την πολίτικη. Διαβάζω για τα συνεργεία, τα καφενεία, τις γειτονιές της Αθήνας και είμαι εκεί. Αναδύονται στη μνήμη μου εικόνες και μυρωδιές από την Ξηροκρήνη στη Θεσσαλονίκη και από τα Ιλίσια στην Αθήνα. Ρέει η γλώσσα, θαρρείς είναι δίπλα σου και σου μιλά, η ζωή δεν είναι ευθεία, μόνο σκαμπανέβασμα και αγώνας. Είναι και δειλία, είναι και μεγαλείο, και το μεγαλείο, είναι αναγκασμένο να ακολουθήσει άλλα μονοπάτια για να φέρει τη δικαιοσύνη. Λένε "ο άντρας γεννά και η γυναίκα τίκτει", ναι, αλλά και ο άντρας τίκτει όταν είναι ένας σπουδαίος συγγραφέας όπως ο Βελισσάριος Πετίνης.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΟΡΦΑΝΙΔΗΣ
Εφέτης, ποιητής, Δοκιμιογράφος, Γ.Γ. του Κύκλου Ελλήνων Λογοτεχνών Δικαστών

-Μέσα από ιστορίες ανθρώπων περασμένων δεκαετιών ξετυλίγεται η φυσιογνωμία του τόπου, ως έθος, με τις αποκλίσεις των πολιτισμικών στοιχείων στον χώρο που δεν υπήρξε ποτέ ενιαίος, αλλά και στον χρόνο που δεν διέρρευσε γραμμικά για όλους το ίδιο. Πολυειδείς συμπεριφορές του λαού, το κοινωνικό πρόσωπο του οποίου περικλείει πολλές και διαφορετικές συμπεριφορές. Ανερχόμενες κοινωνικά ομάδες και ξεπεσμένοι αριστοκράτες.
Ευάγγελος Βαλσαμίδης
Ποιητής


-Ο Πετίνης δεν κοιτά από ψηλά το δάσος κι αν αυτή είναι η πρώτη εντύπωση που αποκομίζει ο αναγνώστης, γρήγορα θα χαμηλώσει, θα τον βάλει η πένα του συγγραφέα μέσα στα δέντρα, θα ανασηκώσει το φλοιό τους για να τον κρύψει κάτω απ' τη φλούδα, κυριολεκτικά στην ψυχή των χαρακτήρων του. Οι χαρακτήρες ζώντες μέσα σ' έναν περιβάλλοντα χώρο που διαρκώς στροβιλίζεται και μετουσιώνεται γίνονται έρμαια όχι της τύχης αλλά των ίδιων τους των επιλογών ο άκρατος, ο συμπαντικός θα έλεγα, ντετερμινισμός των διηγημάτων του Πετίνη αποπνέει ίλιγγο και δέος. Καημένοι άνθρωποι, καημένοι ήρωες, καημένοι χαρακτήρες. Πώς αντέχετε να είστε ταυτόχρονα δικαστές και κατηγορούμενοι, θύτες και θύματα του εαυτού σας; Πώς πλαστήκατε τόσο αληθινοί, τόσο ανθρώπινοι από τον δημιουργό σας!
ΜΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ,
Μεγανησιώτης Ποιητής