Εγχειρίδιον του καλού κλέφτη

Περίεργη που είναι η Πραγματικότητα τελικά. Μπορεί κάποιος να κοπανιέται να εξασφαλίσει θέση στην αταραξία και την ανεμελιά της αιωνιότητας, αλλά να μην τελεσφορήσει. Και ο αφοσιωμένος στο παρόν ανέμελος να περάσει κελαρύζοντας στα εδάφη της.

περί ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ λοιπόν ο λόγος

ένα βιβλίο πρέπει να είναι το τσεκούρι

που σπάει την παγωμένη θάλασσα μέσα μας

παρ' όλον ότι ακούγεται Μαγιακόφσκι, είναι, αλίμονο, Κάφκα, και μότο στο βιβλίο του Ηλία Πετρόπουλου, εγχειρίδιον του Καλού Κλέφτη, (η υπογράμμιση, του ποδηλάτη) λαϊκόν και μακάβριον ευθυμογράφημα, εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 1979 (η υπογράμμιση, του ποδηλάτη).

Εκτός του αειθαλούς βιβλίου, της αυθαδέστατης διαχρονικής επικαιρότητας και ευστοχίας του, εκτός της σπαρταριστής ειρωνείας και κυριολεκτικής κυριολεξίας του, όσοι διαθέτετε Ιντερνετ, μπείτε στον κόπο να διαβάσετε το βιογραφικό τού συγγραφέα του, του Ηλία Πετρόπουλου. Θα χαρείτε ένα σύντομο περιπετειώδες «μυθιστόρημα». Ο ποδηλάτης θα ενοχλήσει τους υπόλοιπους με λίγα μόνο λόγια:

Ο Ηλίας Πετρόπουλος, λοιπόν, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928. Σπούδασε Νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Μετακόμισε οριστικά στο Παρίσι το 1973, απηυδημένος από δίκες και καταδίκες εν Ελλάδι.

Ο πρώτος έλληνας λεξικογράφος που ασχολήθηκε με το περιθώριο, κι έζησε από κοντά ρεμπέτες, αλήτες, μάγκες, πόρνες και ομοφυλόφιλους, φυλακισμένους, συμμορίτες και διωκομένους. Ακραίο παράδειγμα συνέπειας, ο Πετρόπουλος πέτυχε, τότε, να αποκτήσει αστυνομική ταυτότητα, η οποία ανέγραφε στο θρήσκευμα «άθεος». Το τελευταίο βιβλίο του, Ποτέ και τίποτα, εκδόθηκε στην Αθήνα το 1993. Σταμάτησε να ψάχνει και να γράφει το 2003, επειδή τότε πέθανε από καρκίνο. Σύμφωνα με εντολή στη διαθήκη του, το σώμα του αποτεφρώθηκε και οι στάχτες ρίχτηκαν στον υπόνομο.

Το εγχειρίδιον του Καλού Κλέφτη αποτελείται από πέντε ενότητες και σαράντα ένα απολαυστικά «μαθήματα» αραδιασμένα σε εκατόν εξήντα εννιά σελίδες. Αντιγράφω μόνο τους τίτλους των ενοτήτων (Η Θεωρία της Κλοπής, Οι Κλέφτες, Στην Αστυνομία, Στο Δικαστήριο, Στη Φυλακή) και ελάχιστο απόσπασμα:

Τα σάβανα δεν έχουν τσέπες (τουρκική παροιμία).

Αυτό το μικρό βιβλίο είναι γραμμένο διά τους σπουδαστάς του Βασιλικού Ινστιτούτου Τέχνης και Τεχνικής των Διαρρηκτών της Antiqua.

Καθώς όλοι ξεύρετε, η Antiqua βρίσκεται στην ΝΑ Ευρώπη. Δικαίως θεωρείται αλλόκοτη χώρα. Ανοιξη και Καλοκαίρι είναι αποικιακόν Βασίλειον, ενώ Φθινόπωρο και Χειμώνα μεταβάλλεται εις αποικιακήν Δημοκρατίαν (...) Η Adina είναι η πρωτεύουσά της. Πρόκειται για την ασχημότερη πόλη του κόσμου. Ασφαλώς είναι προς τιμήν του Ανθρώπου το φαινόμενον της Τρέλας και το φαινόμενον της Αυτοκτονίας. Στην Adina λίγοι άνθρωποι παλαβώνουν και ακόμη λιγότεροι αυτοκτονούν. Δίχως να είναι βουδισταί, οι κάτοικοι της Adina δέχονται απαθώς όλων των ειδών τα ραπίσματα. Η Adina -μια πόλη με τρία εκατομμύρια ψυχές- διαθέτει 1.274 δέντρα, 87 αδριάντες και 782.459 ταβέρνες.

(...)

Οι Φυλακισμένοι ουδόλως βασίζονται στο συσσίτιον. Αγοράζουν τρόφιμα από τον μπακάλη της Φυλακής. Οι Φυλακισμένοι αγοράζουν από τον μπακάλη σε τιμές ανεξέλεγκτες - λάδι, ξίδι, αβγά, λουκάνικα, ζάχαρη, φρούτα, τυρί, ελιές, κονσέρβες, σοκολάτες κ.τ.λ. Επειδή οι φυλακισμένοι δεν έχουν χρήματα, δίνουν στον μπακάλη μιαν απόδειξη. Ο μπακάλης εισπράττει τον λογαριασμό από το λογιστήριο της Φυλακής. Στη Φυλακή είναι αδύνατον να κρατήσεις μυστικά. Ο κάθε Φυλακισμένος έχει τον λογαριασμό του στο λογιστήριον της Φυλακής. Το λογιστήριον εκάστην πρωτομηνιά τοιχοκολλάει την κατάσταση με τους λογαριασμούς όλων των Φυλακισμένων. Οταν τελειώσουν τα λεφτά ενός Φυλακισμένου, το λογιστήριον τραβάει μια κόκκινη μολυβιά πάνω στο όνομά του.

[...]

«Αυτή είναι η Πραγματικότητα, είτε το θέλουμε είτε όχι. Και πρέπει να την αντιμετωπίσουμε».

Κατ' επανάληψη ρήση του Καλού (επιτρέψτε μου την ειρωνεία) ΠΑΣΟΚ, αλλά αγαπημένη ρήση γενικά των πολιτικών αστέρων. Περίεργο να μας ανακοινώνει κάθε τρεις και λίγο κάποιος ποια είναι η πραγματικότητα. Περίεργο και ενδιαφέρον. Πόσω μάλλον στη συγκεκριμένη περίπτωση, γιατί, καθώς φαίνεται, δεν έχει σχέση ούτε με την προγονική του, τουλάχιστον, φιλοσοφία, που δεν διέθετε το αντίστοιχο θράσος και τη βεβαιότητα, ούτε με την ευρωπαϊκή. Περίεργο που φαίνεται να αγνοεί ότι σπάνια έχουν συνεννοηθεί οι άνθρωποι ανά τους αιώνες επί του θέματος. Το τραπέζι για να είναι τραπέζι δεν είναι απαραίτητο, όπως ξέρουμε, να έχει τέσσερα πόδια, ούτε αν έχει τέσσερα πόδια να είναι σταθερό.

Ποια είναι επιτέλους η περίφημη Πραγματικότητα την οποία οφείλουμε να την αποδεχτούμε όλοι; Ποιος νομίζει ότι είναι ο κύριος Γιώργος Παπανδρέου; Ο κριτής τού έθνους των Ελλήνων, μεσίτης της διαθήκης του Νόμου, που επέστρεψε μαζί με την οικογένειά του στην Αίγυπτο, που εμφανίστηκε μαζί με τον αδερφό του ενώπιον του Φαραώ και της αυλής του για να μεταφέρει το αίτημα για την απελευθέρωση του λαού του Ισραήλ, που κατέβηκε κάθιδρος, αλλά αποφασισμένος, από το όρος Σινά με τις πλάκες επί των οποίων ήταν αναγεγραμμένες οι εντολές τού Κυρίου, βάση («μονόδρομο» το λέμε σήμερα) ενός ολόκληρου κώδικα ηθικής και θρησκείας, πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης, κι έλαβε τη δύναμη για να εκτελέσει θαύματα, πολύ πιο πράος από όλους τους ανθρώπους που υπήρχαν πάνω στην επιφάνεια της γης;

Εάν τον επιδίωκε τον ρόλο τού, βραδύγλωσσου σημειωτέον, κατά ομολογία του ίδιου του Μωυσή, κακώς δεν υπήρξε και προφήτης.

Δύο παραδειγματικά από τις δέκα παραδειγματικές εντολές της Παλαιάς Διαθήκης:

* 1. Εγώ ειμί ο Κύριος ο Θεός σου, όστις εξήγαγόν σε εξ οίκου δουλείας, ουκ έσονταί σοι Θεοί έτεροι πλην εμού.

* 10. Ουκ επιθυμήσεις πάντα όσα τω πλησίον σου εστί.

Μαρία Λαϊνά, Ελευθεροτυπία, Βιβλιοθήκη, 24/7/2010