Η Βασιλόπιτα που μοιραζόμαστε

Η ελληνική κουζίνα δεν είναι ένας "αχταρμάς" Α' υλών και τοπικών συνταγών, επιδεκτικών κάθε τροποποίησης και εκσυγχρονιστικής επέμβασης από νεόκοπους, κενόδοξους "σεφ". Είναι βασικό μέρος του πυρήνα και συνδιαμορφώτρια ενός γαστρονομικού ογκόλιθου, εν διαλύσει πλέον, αυτού που ο συγγραφέας ονομάζει Κουζίνα των Αυτοκρατοριών της Ανατολικής Μεσογείου. Με βεβαιωμένες καταβολές στα χρόνια των αρχαίων Ελλήνων και ιστορική συνέχεια που φθάνει μέχρι τις μέρες μας, περνά εξελικτικά και συνθετικά μέσα από τις κουζίνες των λαών της Αλεξανδρινής, Ρωμαϊκής, Βυζαντινής και πιο πρόσφατα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Υλικά και μαγειρικές τεχνικές, συνταγές και συνδυασμοί γεύσεων, τρόποι του τρώγειν και εθιμοτυπίες αποτελούν ένα αδιάσπαστο σύνολο που υπακούουν σε αξίες και εφαρμόζουν αρχές μιας συγκεκριμένης γαστρονομικής φιλοσοφίας, αντανάκλαση και μέρος μιας γενικότερης στάσης απέναντι στη ζωή.
Τις θέσεις αυτές προσπαθεί να υποστηρίξει αυτό το βιβλίο και να τις αντιπαραθέσει σε νεωτεριστικές φιλοσοφίες και αντίστοιχες γαστρονομικές πρακτικές που κατακλύζουν τα τελευταία χρόνια ολόκληρο τον πλανήτη, φυσικά και τη δική μας χώρα. Να τις καταθέσει προς διάλογο και κοινωνική επαλήθευση, μαζί με ένα σύνολο προτροπών που επιδιώκουν τη βίωση της γαστρονομικής μας παράδοσης ως ζώσα πραγματικότητα και όχι ως αντικειμενοποιημένο μουσειακό είδος (προς αναβίωση).