Μετά τη Βροχή

Η Χαρά γέρασε στα δεκάξι της.

Ο έρωτας που μπήκε φυσικά στη ζωή της πέθανε αφύσικα κι όχι από δικό της χέρι.

Μετά την καταιγίδα της απογοήτευσης όμως η απάνεμη αγάπη του Νικόλα της έδωσε πίσω πολλά απ’ όσα είχε χάσει.

Μαζί του προχώρησε μπροστά, μέχρι που έμεινε πάλι μόνη και προδομένη απ’ όλους εκείνους που δεν είχαν όνομα πια.

Μετά τη βροχή για ποιους τυχερούς άραγε βγαίνει το ουράνιο τόξο;

Πώς γίνεται μετά από τόσα χρόνια ένα τόσο δα χαρτί να κρύβει τόση δύναμη, τόση ενέργεια και τόσες σκέψεις;

Η κάρτα του Μιχάλη είχε παλιώσει στα χέρια της.

Στην αρχή τη διάβαζε και την ξαναδιάβαζε, μετά την τσάκισε στα τέσσερα, την τύλιξε ρολό, την έσκισε στη μέση, την κόλλησε με σελοτέιπ και τώρα δεν ήξερε τι άλλο να της κάνει.

Αν την έκαιγε, θα καίγονταν άραγε η μνήμη, η μορφή και ο έρωτας που τόσα χρόνια είχε εξορίσει στα απάτητα του θυμού της;