Θυμάμαι

Ένας φόνος σε μικρό χωριό. Τον έχουν διαπράξει δύο ανήλικες μαθήτριες. Συγγενείς, γείτονες, αστυνομικοί και δημοσιογράφοι παρελαύνουν για να καταθέσουν το θυμό και την οδύνη τους, τις αλήθειες και τα ψέματά τους. Ο φόνος γίνεται καθρέφτης όπου αναγκάζονται να αντικρίσουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Και τότε, δίπλα στο μεγάλο έγκλημα, ξεπροβάλλουν τα μικρά εγκλήματα της ανειλικρίνειας, της λιποψυχίας, της ιδιοτέλειας, της απιστίας...

Οι ήρωες της ιστορίας, εγκλωβισμένοι σε περιοχή ναρκοθετημένη από τις προσωπικές ανεπάρκειες, τα κοινωνικά αδιέξοδα και τις σκιές του Εμφυλίου, είναι ενήλικοι αλλά και τα παιδιά τους, έφηβοι που οργίζονται καθώς τους κλείνουν το δρόμο των ονείρων και χτυπούν τυφλά, με την ορμή της νιότης, ζητώντας διέξοδο. Ποιος οπλίζει, τελικά, το χέρι που χτυπά, και ποιος φταίει; Ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα;

Με λόγο καίριο, η Βασιλική Πέτσα αναδεικνύει στη νουβέλα της τα ηθικά και ψυχολογικά αδιέξοδα των κοινότοπων ανθρώπινων ιστοριών και προβάλλει με λιτότητα και δύναμη την αστάθμητη και προβληματική πλευρά της καθημερινότητας.