Το σπίτι. Έρχομαι για λίγο φως...

"Πάγια ενδιαφερόμενος για το κυπριακό θέατρο, συνάντησα σε εκεί επίσκεψή μου και στην "Πειραματική Σκηνή" του ΘΟΚ, το πρώτο σημαντικό έργο του διακεκριμένου ποιητή και ακαδημαϊκού δασκάλου, του Μιχάλη Πιερή. Το "Σπίτι" είναι η αλληγορική εμμονή ενός παρελθοντιστή συγγραφέα να παραμείνει στο σχεδόν ερειπωμένο πατρογονικό του, σε πείσμα της ασφυκτικής πολιορκίας παροχών ενός γενναιόδωρου εκπροσώπου της "αξιοποίησης", κι ακόμα ενάντια στο βιταλιστικό πόθο της ίδιας της συζύγου του.
Ο Πιερής οργανώνει έτσι τις Θερμοπύλες της μνήμης, την αξιοπρέπεια της άρνησης, την αντίσταση στη συνειδησιακή εκποίηση. Ρομαντικός και ιδεολόγος, έρχεται στερρώς των παραδοσιακών αξιών ενός πολιτισμού του συναισθήματος που καταρρέει μπροστά στη λαίλαπα της παντοειδούς αλλοτρίωσης και εξώνησης. Όλοι οι ήρωες τελούν εν δικαίω - αυτό είναι μέγα προτέρημα. Οι εμμονές τους, διατυπωμένες σε δραστικούς και πειστικούς διαλόγους, μπορεί να μην ανελίσσονται επαρκώς σε επίπεδο δραματικής κορύφωσης, εξασφαλίζουν όμως δυναμικές συγκρούσεις προσώπων που έχουν τις αφομοιωμένες καταγωγές τους στον Πίντερ και τον Πιραντέλο. Ιδίως ο δεύτερος παρεμβαίνει στο "παιχνίδι των ρόλων" αποφασιστικά, αφού μια παράλληλη διάσταση του φαίνεσθαι και του είναι για τον συμμέτοχο θεατή αρδεύει γόνιμα το έργο.[...]"



(Γιάννης Βαρβέρης, από την Καθημερινή)