Πεθαίνουμε εκεί που αγαπάμε

Μια γαλλίδα μαρκησία, γεννημένη το 1846, που δεν είχε καμία σχέση με την Ελλάδα, ήρθε όμως σε επαφή μαζί της από ένα άρθρο.
Διάβασε για τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και την Άλωση στα πέντε χρόνια της και άρχισε να θαυμάζει το Βυζάντιο και τον πολιτισμό του.Με τα χρόνια, η προτίμησή της για τη χώρα μας μεγάλωνε και παρακολουθούσε όσο μπορούσε την επικαιρότητα. Μόνη της έμαθε ελληνικά, την καθαρεύουσα φυσικά. Επειδή δεν μπορούσε να ασχοληθεί με τη Γαλλία, όπου πολλά τη στενοχωρούσαν, αρθρογραφούσε για την Ελλάδα και έτσι γνωρίστηκε με Έλληνες που πήγαιναν τακτικά στη Γαλλία. Ανάμεσά τους ο Δημήτριος Βικέλας, ο Στέφανος Δραγούμης και ο Νεοκλής Καζάζης.
Το 1899, μετά τον θάνατο του συζύγου της, του Ολιβιέ ντε Ριανκούρ, μαζί με τον γιο της Ραούλ ταξίδεψαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Ήθελαν να ελέγξουν εάν υπήρχαν οι προϋποθέσεις για να ζήσουν οριστικά στη χώρα μας. Διαπίστωσαν ότι η Ελλάδα τους άρεσε και έναν χρόνο αργότερα εγκαταστάθηκαν μόνιμα. Ο γιος της κατατάχθηκε εθελοντικά στον ελληνικό στρατό για ένα διάστημα. Αργότερα υπηρέτησε κανονικά τη θητεία του και ονομάστηκε ανθυπολοχαγός. Έως εκεί ήταν όμως η σχέση του με την Ελλάδα. Επέστρεψε στη Γαλλία και δεν ήρθε ούτε όταν η μητέρα του τον πίεζε να πολεμήσει στο πλευρό των Ελλήνων στους Βαλκανικούς Πολέμους. Προτίμησε να ζει έναν άσωτο βίο στη χώρα όπου είχε γεννηθεί, μακριά από την επιρροή της μητέρας του.
Η Λουίζα Ριανκούρ έζησε από το 1900 έως το 1941 μια πολύ έντονη ζωή. Η περίοδος ήταν ταραγμένη, οι ανάγκες τεράστιες. Η δραστηριότητα και η περιουσία της κάλυψαν πολλά κενά όπως θα παρακολουθήσουμε αναλυτικά εδώ.