Σιωπηλά βήματα

Συμπαθητικό μυθιστόρημα, καταφανώς πρωτόλειο, που διακρίνεται για το γλαφυρό γλωσσικό του ύφος και τη μεταμοντέρνα αισθητική του, ιδιαίτερα χαρακτηριστική, όπου τα πάντα μπορούν να συνδυάζονται άκριτα και με βάση τα προσωπικά γούστα.
Το βιβλίο είναι ένα αμάλγαμα, ένα κράμα από λογοτεχνικά είδη τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, όσο το ψυχογράφημα, το μυθιστόρημα φαντασίας, το μυθιστόρημα μυστηρίου, το αστυνομικό θρίλερ και το αισθηματικό ρομάντσο σε δόσεις και αναλογίες ικανές να πλάσουν ένα αξιοπρόσεκτο ανάγνωσμα για πρωτόλειο αλλά αρκετά ανισοβαρείς μεταξύ τους, ώστε να φέρουν σε σύγχυση τον αναγνώστη που δεν μπορεί, τουλάχιστον στην αρχή, να καταλάβει τι ακριβώς διαβάζει και που οδηγεί τα πράγματα η συγγραφέας. Πράγματι, είναι σαν η συγγραφέας να θέλει να μην αφήσει τίποτε έξω από το κείμενό της!
Χρησιμοποιεί ορθώς τριτοπρόσωπη αφήγηση, αφού πρέπει να επιστατήσει, καλώς και δίχως κενά, ένα τεράστιο υλικό, αλλά η πολύ συχνή εναλλαγή του κέντρου αφήγησης ανάμεσα στα πρόσωπα του έργου, που δεν είναι και λίγα, κουράζει και αποπροσανατολίζει τον αναγνώστη.
Το έργο είναι χωρισμένο σε δύο άνισα μέρη. Στο πρώτο μέρος έχουμε μια χαώδη ανάπτυξη της πλοκής, με τη συγγραφέα να απλώνει πολλαπλά νήματα αφήγησης που δε μοιάζουν να συνδέονται με κάποιο τρόπο. Εδώ κυριαρχεί η ψυχογραφία των ηρώων και των ηρωίδων και οι φανταστικές (;) εξωπραγματικές αναφορές σε παράλληλους κόσμους μαζί με ορισμένα ψήγματα αστυνομικής πλοκής, όπου γίνεται λόγος για κάποιον επικίνδυνο δολοφόνο που δεν μοιάζει να είναι του κόσμου των ανθρώπων. Στο δεύτερο μέρος, όπου τα νήματα αρχίζουν σιγά – σιγά να αλληλοπλέκονται ευφυώς, κυριαρχεί η εύρεση και αποκωδικοποίηση ενός μυστήριου γρίφου και η διαλεύκανση του αστυνομικού αινίγματος με την ανακάλυψη του δολοφόνου για να καταλήξουμε στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου σε απανωτά happy end ανάλογων αισθηματικών ρομάντσων της σειράς, καθώς η καλή συγγραφέας δεν θέλει να αφήσει τους κεντρικούς ήρωες και τις ηρωίδες της αζευγάρωτους.
Όλο το κείμενο διαπνέεται από επιτηδευμένους, σχεδόν θεατρικούς, διαλόγους, μια αγάπη για τα αποφθέγματα και τα τσιτάτα και μια προσπάθεια να περάσει οπωσδήποτε κάποιο μήνυμα στον αναγνώστη, ως να όφειλε το βιβλίο να είναι ένας οδηγός αυτοβελτίωσης.
Η υπερβολή, σχεδόν ποτέ, δεν είναι καλή και εδώ υπάρχει άλλη μια επιβεβαίωση αυτής της αρχής. Άλλωστε, το μηδέν άγαν το γράφει κάπου στο κείμενό της η συγγραφέας μας αλλά δυστυχώς δεν το τηρεί στο έργο της.
Ασφαλώς θα μπορούσε το μυθιστόρημα να ήταν πολύ καλύτερο, αν περιορίζονταν οι διάφορες αναφορές σε θέματα και ζητήματα που δεν εξυπηρετούν την κύρια πλοκή και την οικονομία του έργου, όπως η άσχετη με την υπόθεση κριτική που γίνεται για αρκετές σελίδες στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Στο κάτω κάτω της γραφής μυθιστόρημα υποτίθεται ότι διαβάζουμε και όχι τις απόψεις της συγγραφέως επί παντός του επιστητού.
Εν κατακλείδι, το βιβλίο είναι μια αξιολογότατη πρώτη προσπάθεια, διαβάζεται δίχως κόπο, κάνει κοιλιά σε αρκετά σημεία, ενώ η μίξη φανταστικού πραγματικού δεν είναι πάντοτε πετυχημένη.