0
Your Καλαθι
Η έννοια της επίθεσης στο διεθνές δίκαιο
Πρόλογος: Κώστας Χατζηκωνσταντίνου, Καθηγητής Νομικής ΑΠΘ. Επιμέλεια Σειράς: Κώστας Χατζηκωνσταντίνου, Μιλτιάδης Σαρηγιαννίδης.
Έκπτωση
15%
15%
Περιγραφή
Πώς ορίζεται ο πόλεμος νομικά; Τι είναι η επίθεση και ποιός θεωρείται επιτιθέμενος κατά το Δίκαιο;
Το παρόν έργο επιχειρεί να απαντήσει στα ερωτήματα αυτά, παρουσιάζοντας την εξέλιξη του ορισμού της επίθεσης μέσα από τις διαδικασίες που αναλήφθηκαν σε διεθνές επίπεδο αφενός για τη θεμελίωση της κρατικής ευθύνης και αφετέρου για τον καταλογισμό ατομικής ποινικής ευθύνης.
Παρόλο που η επίθεση έχει καθολικά καταδικαστεί ως το σοβαρότερο έγκλημα κατά της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας ήδη από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο ορισμός αυτής ως εγκλήματος επετεύχθη τελικά τον Ιούνιο του 2010 στην αναθεωρητική Συνδιάσκεψη του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου. Προσέτι, ενώ στο προοίμιο του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών αναγνωρίζεται ως κύριος λόγος ύπαρξης του Οργανισμού η προστασία των επερχόμενων γενεών από τη μάστιγα του πολέμου, έκτοτε και για τα επόμενη εξήντα πέντε χρόνια, η διεθνής κοινότητα δεν κατόρθωσε ή δε θέλησε να συμφωνήσει σε ένα νομικά δεσμευτικό ορισμό του επιθετικού πολέμου.
Προκειμένου να φανεί συνεπές στη διάκριση του ορισμού της επίθεσης με βάση το κριτήριο της ευθύνης, το βιβλίο χωρίζεται σε δύο βασικά μέρη. Στο πρώτο μέρος αναλύεται η εξέλιξη της έννοιας της επίθεσης από την σκοπιά της κρατικής ευθύνης. Η διαδικασία αυτή ολοκληρώνεται με την υιοθέτηση και την ανάλυση της απόφασης 3314 (ΧΧΙΧ)/14.12.1974 της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών για τον Ορισμό της Επίθεσης. Το δεύτερο μέρος εξετάζει την επίθεση ως έγκλημα, ξεκινώντας από τη Νυρεμβέργη, προχωρώντας με το σχέδιο Κώδικα εγκλημάτων κατά της ειρήνης και ασφάλειας της ανθρωπότητας της Επιτροπής Διεθνούς Δικαίου και καταλήγοντας στην ανάλυση της διαδικασίας ορισμού της επίθεσης από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Το βιβλίο προάγει τη θέση ότι η δίωξη του εγκλήματος της επίθεσης πρέπει να καταστεί εφικτή, εάν πράγματι η διεθνής κοινότητα επιθυμεί να εξαλείψει την επίθεση, όχι μόνο ως όρο αλλά και ως πράξη. Διαφορετικά, υποκρισία θα χαρακτηρίζει τόσο το δίκαιο όσο και την κοινωνία.
Η μελέτη αυτή αποτελεί απαραίτητο ανάγνωσμα για όσους ασχολούνται με το δημόσιο διεθνές δίκαιο, τα Ηνωμένα Έθνη και με το διεθνές ποινικό δίκαιο.
Το παρόν έργο επιχειρεί να απαντήσει στα ερωτήματα αυτά, παρουσιάζοντας την εξέλιξη του ορισμού της επίθεσης μέσα από τις διαδικασίες που αναλήφθηκαν σε διεθνές επίπεδο αφενός για τη θεμελίωση της κρατικής ευθύνης και αφετέρου για τον καταλογισμό ατομικής ποινικής ευθύνης.
Παρόλο που η επίθεση έχει καθολικά καταδικαστεί ως το σοβαρότερο έγκλημα κατά της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας ήδη από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο ορισμός αυτής ως εγκλήματος επετεύχθη τελικά τον Ιούνιο του 2010 στην αναθεωρητική Συνδιάσκεψη του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου. Προσέτι, ενώ στο προοίμιο του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών αναγνωρίζεται ως κύριος λόγος ύπαρξης του Οργανισμού η προστασία των επερχόμενων γενεών από τη μάστιγα του πολέμου, έκτοτε και για τα επόμενη εξήντα πέντε χρόνια, η διεθνής κοινότητα δεν κατόρθωσε ή δε θέλησε να συμφωνήσει σε ένα νομικά δεσμευτικό ορισμό του επιθετικού πολέμου.
Προκειμένου να φανεί συνεπές στη διάκριση του ορισμού της επίθεσης με βάση το κριτήριο της ευθύνης, το βιβλίο χωρίζεται σε δύο βασικά μέρη. Στο πρώτο μέρος αναλύεται η εξέλιξη της έννοιας της επίθεσης από την σκοπιά της κρατικής ευθύνης. Η διαδικασία αυτή ολοκληρώνεται με την υιοθέτηση και την ανάλυση της απόφασης 3314 (ΧΧΙΧ)/14.12.1974 της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών για τον Ορισμό της Επίθεσης. Το δεύτερο μέρος εξετάζει την επίθεση ως έγκλημα, ξεκινώντας από τη Νυρεμβέργη, προχωρώντας με το σχέδιο Κώδικα εγκλημάτων κατά της ειρήνης και ασφάλειας της ανθρωπότητας της Επιτροπής Διεθνούς Δικαίου και καταλήγοντας στην ανάλυση της διαδικασίας ορισμού της επίθεσης από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Το βιβλίο προάγει τη θέση ότι η δίωξη του εγκλήματος της επίθεσης πρέπει να καταστεί εφικτή, εάν πράγματι η διεθνής κοινότητα επιθυμεί να εξαλείψει την επίθεση, όχι μόνο ως όρο αλλά και ως πράξη. Διαφορετικά, υποκρισία θα χαρακτηρίζει τόσο το δίκαιο όσο και την κοινωνία.
Η μελέτη αυτή αποτελεί απαραίτητο ανάγνωσμα για όσους ασχολούνται με το δημόσιο διεθνές δίκαιο, τα Ηνωμένα Έθνη και με το διεθνές ποινικό δίκαιο.
Κριτικές
Δεν βρέθηκαν δημοσιεύσεις
