Να πεθαίνεις είναι τέχνη...

Η S. Plath δεν είναι μόνον η μεγαλύτερη Αμερικανίδα ποιήτρια του εικοστού αιώνα, αλλά μία από τις σπουδαιότερες ποιήτριες της νεώτερης μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, εποχής και κατέχει μια ξεχωριστή θέση στη μοντέρνα ποίηση.
Τα ποιήματά της συνδυάζουν τρομακτική ένταση και εκθαμβωτική τέχνη. Σε αυτά η ποιήτρια παλεύει με την ποιητική της έμπνευση, με την εικόνα του ίδιου του εαυτού της, με την διανοητική της υγεία.
Με τη σκληρή και ειλικρινή αυτο-αποκάλυψη και τη συναισθηματική αμεσότητά της, η ποίηση της Plath είχε μεγάλη επίδραση σε πολλούς ποιητές μετά από αυτήν και συνεχίζει να έχει απήχηση στους νεώτερους φίλους της ποίησης. Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου τυχαίο που αυτά τα ποιήματα διδάσκονται ακόμη και σήμερα σε Κολλέγια και Πανεπιστήμια ως υποδείγματα ποιητικής δομής και ύφους.
Τα ποιήματά της είναι αυτοβιογραφικά με επίκεντρο την εσωτερική τρικυμία και κύριο θέμα το θάνατο σε πρωτεϊκή μορφή, είτε σαν ληστή της παιδικής ομορφιάς, είτε σαν εγωιστή εραστή. Η ποιήτρια φλερτάρει με την εμπειρία του θανάτου, και αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι θα την οδηγήσει σ' αυτόν. [...]

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)