Ποιήματα Πλαθ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Είμαι πάλι ο εαυτός μου. Δεν υπάρχουν εκκρεμότητες.
Είμαι αποστραγγισμένη από αίμα, λευκή σαν κερί, δεν έχω δεσμεύσεις.
Είμαι επίπεδη και παρθενική, που σημαίνει πως δεν έχει συμβεί τίποτα,
Τίποτα που να μην μπορεί να σβηστεί, να ξεριζωθεί και να αποξεσθεί, να αρχίσει ξανά.
Αυτά τα μικρά μαύρα κλαδιά δε σκέφτονται να μπουμπουκιάσουν,
Ούτε αυτά τα ξερά, κατάξερα χαντάκια ονειρεύονται τη βροχή.
Αυτή η γυναίκα που με συναντά στα παράθυρα - είναι ευπρεπής.

Απόσπασμα από το βιβλίο σελ. 71

Τι απέμεινε από αυτόν το διάττοντα αστέρα, από αυτή τη ζωή που δοκιμάστηκε στα όρια του σώματος και πέραν αυτού; Σίλβια Πλαθ (1932-1963), ένα όνομα μυθικό, που έζησε τις νέες ταχύτητες του πολεμοχαρούς εικοστού αιώνα ώς το βαθμό μηδέν τους: Μια γυναίκα κλεισμένη στο «Γυάλινο κώδωνα» της ανήμπορης συνείδησής της, μια αρχαιολόγος του φόβου και του τρόμου του ασυνειδήτου. Τα είχε όλα -νέα, όμορφη, ταλαντούχος- και τα έχασε όλα. Εζησε δίπλα σ' έναν ποιητή διάσημο και άντρα γοητευτικό, τον Τεντ Χιουζ· κι αυτό λίγο της στάθηκε.

Η Πλαθ ήθελε να ξεγυμνώσει και να ξεγυμνωθεί μπροστά στο μεγάλο πλήθος που δημιουργούσε τα νέα οράματα και την ακύρωσή τους. Σ' αυτό το τομίδιο περνάει το άρωμα της ποίησής της, όπως ανθολογήθηκε από τις συλλογές, τις εν ζωή και τις μετά θάνατον: «The colossus and other poems» (1960), «Ariel» (1965), «Crossing the water», «Winter trees» (1971). Ποιήτρια αναπνοής, σκέφτεται με εικόνες και εικονοποιεί τη σκέψη, σωματικά ζει τις ιδέες και φτιάχνει νέες, έμμονες, οι οποίες έχουν το σημείον εκκίνησής τους στις πέντε εν πτώσει αισθήσεις. Σκέφτεται το πηγάδι, ως κενό, ως τρύπα μαύρη, που γκρεμίζεται στα ύδατά της και δεν γέμει, το ηφαίστειο και τη λάβα ως επιστροφή στις πηγές της γέννησης, αφόρητη η σύμβαση των λέξεων που πάνε να γίνουν προτάσεις - γέφυρες κι εκεί που έχεις πιστέψει ότι έχουν στηθεί, γκρεμίζονται αφήνοντας πίσω τους τον απόηχο μιας κραυγής γεμάτης οδύνη.

Διά του πόνου γράφεται και ξεγράφεται ο κόσμος της Σίλβια Πλαθ, σύμβολα πανάρχαια, και όμως νέα, αναβοσβήνουν στον οίκο της, έναν οίκο οδυρμού, κλαυθμού και πένθους, ενός παιδιού που έγινε σύζυγος, μητέρα, κι όμως δεν αναγεννήθηκε μέσα από αυτούς τους ρόλους, γιατί είχε μείνει προσκολλημένη στον παφλασμό των κυμάτων που σκάνε με βία στις ακτές του Ατλαντικού.



ΒΑΣΙΛΗΣ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 11/07/2003