Ο βασιλιάς Ντο

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγόρι που το έλεγαν Μίμη. Όταν πέθανε η γιαγιά Αθηνά, την οποία ο Μίμης υπεραγαπούσε, το σπίτι για έξι μήνες ζούσε στο πένθος. Το πιάνο ήταν κλειστό ώσπου ένα πρωί ο Μίμης το πλησίασε, το άνοιξε και άγγιξε τα πλήκτρα. Τότε συνειδητοποίησε πως όσο πήγαινε προς τα δεξιά ο ήχος γινόταν οξύτερος, ενώ όσο πήγαινε προς τα αριστερά γινόταν πιο βαρύς. Έτσι μπορούσε να παίζει ό,τι άκουγε.
Μαγεμένος από αυτή την κατάκτηση, θυμήθηκε ένα παραμύθι που του είχε πει ο θείος Τάκης με την ιστορία του βασιλιά που είχε δύο γιους. Όταν ήρθε η στιγμή να αποφασίσει ποιον από τους δύο θα όριζε κληρονόμο, βρέθηκε σε δίλημμα: ο πρωτότοκος ήταν γλεντζές, επιπόλαιος, μέθυσος αλλά και ο φυσικός κληρονόμος. Ο δεύτερος ήταν σοβαρός, μελετηρός και ταλαντούχος. Ο καλύτερος θα κέρδιζε τον θρόνο. Ζήτησε λοιπόν και από τους δύο να ξενυχτίσουν ένα βράδυ περιμένοντας τον ήλιο να φανεί. Όποιος ξαγρυπνούσε και τον ξυπνούσε, θα γινόταν ο βασιλιάς.
Ο πρωτότοκος πήρε τους δρόμους και τα καπηλειά και πριν φανεί ο ήλιος κοιμήθηκε. Ο μικρότερος έμεινε στο δωμάτιό του και διάβασε το αγαπημένο του βιβλίο με τους επτά σοφούς του παλιού καιρού. Μόλις φάνηκε ο ήλιος, πήγε στον βασιλιά και τον ξύπνησε. Ο πατέρας του χαρούμενος μάζεψε τους παλατιανούς για να τους αναγγείλει τη χαρμόσυνη είδηση.
Έδωσε εντολή στον ωρολογοποιό να κουρδίσει το ρολόι τις εκκλησίας και να ακούγονται μόνο οι χαρμόσυνες νότες, ζήτησε από τον αρχιμουσικό να γράψει για την μπάντα του παλατιού καινούριες μουσικές με χαρούμενες νότες.
Τα χρόνια περνούσαν και ο νεαρός βασιλιάς Ντο θυμόταν το γλέντι που είχε οργανώσει ο πατέρας του αλλά και τις συμβουλές που του είχε δώσει για τη σπουδαιότητα της μάθησης. Έδειξε έτσι μεγάλο ενδιαφέρον για τις πρώτες τάξεις του βασιλικού σχολείου και ζήτησε από τον μουσικό ΛΑ-ΛΑ Μαεστρίνι να βρει τρόπους ώστε τα παιδιά να μαθαίνουν παίζοντας.
Ο Μαεστρίνι και οι συνεργάτες του έφτιαξαν έναν φαρδύ διάδρομο με πλατιά σκαλιά: το μεσαίο σκαλί ήταν το ΝΤΟ, τα κορίτσια ανέβαιναν (ΡΕ-ΜΙ-ΦΑ-ΣΟΛ-ΛΑ) και τα αγόρια κατέβαιναν (ΣΙ-ΛΑ-ΣΟΛ-ΦΑ-ΜΙ-ΡΕ).
Παιδιά με ταλέντο ξεχώρισαν αμέσως και έτσι ορίστηκε μια επιτροπή που θα έδινε βραβείο στην καλύτερη μουσική απόδοση. Νικητές ήταν όλα τα παιδιά και στο τέλος της σχολικής χρονιάς αποφάσισαν να οργανώσουν μια μεγάλη συναυλία για να το γιορτάσουν. Και τότε σαν από θαύμα εμφανίστηκε η ποιήτρια Σοφία Φίλντιση και δίπλα της ο Μίμης κρατούσε ένα από τα πιο ωραία τραγούδια του εμπνευσμένο από ένα ποίημα της Σοφίας. Ο κόσμος χειροκροτούσε με ενθουσιασμό. Την άλλη μέρα οι εφημερίδες του Βασιλείου με κολακευτικές κριτικές ανέφεραν πόσα αγαπημένα παιδικά τραγούδια είναι γραμμένα στις μουσικές νότες.


Συνοδεύεται από CD με πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις του Μίμη Πλέσσα, αφήγηση της Λουκίλας Καρρέρ.
Στο CD τραγουδούν οι: Φιντέ Κοκσάλ και Σπύρος Κλείσσας.