Η φωνή της πεταλούδας

Η ανάγνωση έχει κάτι το μεταφυσικό. Πριν διαβάσεις ένα βιβλίο, μαντεύεις κατευθείαν αν θα σου αρέσει η όχι. Το μυρίζεις, το διαισθάνεσαι, αναρωτιέσαι αν αξίζει να του αφιερώσεις τον χρόνο σου. Είναι η αόρατη αλχημεία των σημαδιών πάνω στο χαρτί, που εντυπώνονται στο μυαλό μας. Κάθε βιβλίο είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Με το που βλέπουμε έναν άνθρωπο, καταλαβαίνουμε αν θα γίνει φίλος μας ή όχι. Ευχαριστώ Αγγελική.

Η Φωνή της Αγγελικής


Και έφτασε η στιγμή να το διαβάσω. Καλώς το ανέβαλα ξανά και ξανά. Το διάβασμα ήρθε σαν φρούτο που αφού ωρίμασε μπορούσα να το φάω. Σιγά -σιγά και ένα -ένα τα κομμάτια μην πέσει βαρύ. Και το καθένα στην ώρα του.

Ξανασυνάντησα την γραφή του συγγραφέα (ή μήπως της συγγραφέως), μεστή, ολοκληρωμένη, χωρίς φκιασίδια, γραφή τίμια και ειλικρινής. Φαίνεται η αγωνία να σε σεβαστεί, μην σε κοροϊδέψει και σε πάει εκεί που δεν θες, αλλά και να σε πάρει από το χέρι να σε περπατήσει στα κρυφά μονοπάτια της ψυχής των ηρώων. Και δεν περισσεύει τίποτα, κάθε λέξη διαλεγμένη και στη θέση της . «Το’ χεις, το’ χεις»!
Ξαναθυμήθηκα την ψυχή του Τσίρκα, του Λουντέμη, του Καραγάτση, του Ταχτσή, του Χατζή, του Μήτσου, του Δημητρίου και το άρωμα της απλής ζωής και των ξεκάθαρων αξιών του ’50 και του ’60.

Οι χαρακτήρες ψαγμένοι, ακόμη κι αυτοί που παίζουν λίγο, άντρες και γυναίκες. Άλλοι αντιφατικοί στην συνέπειά τους και άλλοι συνεπείς στις αντιφάσεις τους. Οι περισσότεροι μου άρεσαν πολύ (ο Ξέμπαρκος, η Πολυξένη, ο Νικήτας, ο Μουσικός Εγγονός, η Άρτεμις, το Κορίτσι της Χίλντας ) και έζησα μαζί τους, ιδιαίτερα με την Πολυξένη και το Κορίτσι της Χίλντας.
Με τον Αμερικανοέλληνα και τον Παππού είχα ανάμεικτα συναισθήματα. Κάπου τους έβρισκα και κάπου τους έχανα. Κάπου τους καταλάβαινα και κάπου τους θύμωνα. Κάπου τους κρατούσα και κάπου τους άφηνα. Σαν να ήταν περισσότεροι από ένας χαρακτήρας. Δεν συνδέθηκα μαζί τους. Θα μας δώσουν αφορμή όμως για μεγάλες συζητήσεις.

Οι ιστορίες σκληρές, όπως η πραγματική ζωή, αυτή που πολλές φορές συμβαίνει μόνο στους άλλους ή που όταν μας αποκαλύπτεται δεν την πιστεύουμε. Σκληρές όπως το χώμα που πατάμε για να στεκόμαστε όρθιοι. Και γλυκές όπως τα πιο κρυφά και βαθιά μας συναισθήματα.
Σκληρές και γλυκές με μια υποψία πικράδας, όπως ένα κομμάτι σκληρή μαύρη σοκολάτα που τόσο μου αρέσει!

Καλή δύναμη και κουράγιο για τα ταξίδια που θα κάνεις. Είναι φανερό ότι θα είναι μακρινά και περιπετειώδη.