Η μοναδική μελωδία

Προικισμένος καλλιτέχνης, σκηνογράφος - ενδυματολόγος, σκηνοθέτης παραστάσεων της Λυρικής Σκηνής, γνωστός περισσότερο ως σχεδιαστής μόδας, ο Μιχάλης Πολατώφ, που έφυγε στα 54 του χρόνια το 2002, αυτοβιογραφείται. Μέσα από ημερολόγια, επιστολές, ποιήματα, σημειώσεις του.

Το περίπου εκατό σελίδων βιβλίο «Η μοναδική μελωδία» κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Φιλιππότη σ' επιμέλεια της συγγραφέως Μάρως Βαμβουνάκη. Στην εκτενή εισαγωγή της μιλάει για την «κολλητή» παρέα και φιλία τους στα μαθητικά χρόνια του Λυκείου, τις οικείες ευαισθησίες τους. Το «κρυμμένο δαιμόνιό του κάτω από τον συνεσταλμένο χαρακτήρα του», η «χαραγμένη απελπισία» του, η «πληγή της απόρριψης από τον πατέρα του» είναι μερικές από τις αναφορές της γι' αυτόν. Τα τετράδια και χειρόγραφά του τα βρήκε και της τα παρέδωσε η αδελφή του Τίνα (ζώντας σε διαφορετικές πόλεις και συνθήκες οι δυο φίλοι είχαν χαθεί στο πέρασμα του χρόνου).

Με πολύχρωμο λόγο συναισθημάτων και σκέψεων ο Μιχάλης Πολατώφ μιλάει εκ βαθέων γι' αυτά που τον πονούν, που τον καίνε. Λόγος εκμυστηρευτικός, ποιητικός, αυτοβασανιστικός.

«Σκέφτομαι πολλές φορές, πώς είναι δυνατόν να σε μέμφονται οι άλλοι, εκείνοι που σε ερωτεύτηκαν για τις ίδιες αντιδράσεις σου που τώρα κατηγορούν; Οταν αυτοί τις περιμένουν σύμφωνα με τις επιθυμίες τους και τα συναισθηματικά τους μέτρα. Πόσο οδυνηρή και πόσο ανθρώπινη αυτή η απαίτηση! Ο έρωτας στο πέρασμά του απαιτεί να δοκιμάσεις όλους τους τρόπους συμπεριφοράς της ψυχής και στη διάρκειά του επιβάλλει να μάθεις την απελευθέρωση απ' την ντροπή του κορμιού. Θα παρουσιαστεί μπροστά σου μια φορά για να τον γνωρίσεις και, για να μην τον αποζητήσεις θα σου αφήσει δώρο, για πάντα, το είδωλό του».

Αναφέρεται στο ανεπούλωτο τραύμα της σχέσης του με τον συνήθως απόντα πατέρα του. «Με τη λάθος συμπεριφορά του μού δημιούργησε ανασφάλεια... "Θα κάνεις αυτό που εγώ σου λέω. Τι έχεις κάνει μέχρι σήμερα; Τίποτα! Εγώ μόνο ξέρω. Εγώ...". Δεν με δικαίωσε ποτέ. Ούτε σαν μυαλό ούτε σαν άντρα ούτε σαν ευαισθησία ούτε σαν καλλιτέχνη ούτε σαν παιδί ούτε σαν προσπάθεια... Ηθελε να κάνει τη ζωή του μακριά από εμένα, αλλά να αισθάνεται ότι δεν ριψοκινδυνεύω, ότι δεν ρισκάρει τίποτα με την απουσία του».

Ο Μιχάλης Πολατώφ μιλάει ακόμη για τον πανικό της μοναξιάς, τις σπουδές του στην Ιταλία, τα άχαρα χρόνια στο στρατό, το φόβο του θανάτου. Σπαρακτικά ειλικρινής μ' έντονη αυτοκριτική διάθεση και βασανιστική ανάγκη ν' αγαπηθεί ψυχή τε και σώματι.



ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΙΔΑΛΗΣ