Λίληθ

«Τη σκαπούλαρες τη μια φορά, ρε άχρηστο ρεμάλι. Είχες Άγιο. Δεν θα τη σκαπουλάρεις, όμως, τη δεύτερη. Εγώ θα σε σκοτώσω, με τα ίδια μου τα χέρια. Ζωντανός δεν πρόκειται να βγεις από εδώ μέσα».
«Όπως αγαπάς», του λέω εγώ, ψύχραιμος. «Κάντο, αν είναι να το κάνεις. Τουλάχιστον, όμως, πες μου γιατί θέλεις να με σκοτώσεις.
Να μην ξέρω δηλαδή και εγώ;»
«Επειδή είσαι μια άχρηστη κουραδομηχανή», μου απαντάει επί λέξει. «Γιατί, άμα φύγεις από εδώ μέσα, που δεν πρόκειται να φύγεις, ο πατέρας σου που σε καμαρώνει και σε έβαλε στα καλύτερα σχολεία και σε σπούδασε στα πανεπιστήμια και σε έστειλε στα Παρίσια να μας κάνεις από εκεί τον σπουδαίο και τον κομμουνιστή, θα σε ξαναστείλει στα Παρίσια και στα Λονδίνα να μας ξανακάνεις τον κομμουνιστή και
τον σπουδαίο. Ενώ εμένα, ρε, ο πατέρας μου με έβαλε στο γιαπί από εφτά χρονών κι έφτυσα αίμα! Πες μου τώρα, ποιος από τους δύο μας έπρεπε να είναι κομμουνιστής και
ποιος φασίστας; Εσύ έπρεπε, ρε, να είσαι φασίστας και εγώ κομμουνιστής. Αλλά μου το πήρες κι αυτό όλα μου τα πήρες, τίποτα δεν μου άφησες. Εσύ θα το παίζεις αρχηγός άμα βγεις από εδώ μέσα κι εγώ θα μένω πάντα με τη ρετσινιά του φασίστα. Γι’ αυτό θα σε σκοτώσω, επειδή μου τα πήρες όλα!»