e-ερωμένη του Σέρφερ

- Επιθυμώ να δω με ποιόν μιλάω...
- Επιθυμώ να δω σε ποιόν μιλάω με τι από αυτόν μιλάω...

Ο γραπτός λόγος στο διαδίκτυο εγκαινίασε μια λαμπρή (ή μήπως όχι; εν πάση περιπτώσει, πολύ ωφέλιμη για την λογοτεχνική μας διερεύνηση), δυνατότητα επιστολογραφίας σε άμεση (αντ)απόκριση, πράγμα πολύ δελεαστικό για την εκδήλωση και μεταφορά του μηνύματος της ερωτικής επιθυμίας, στην σύγχρονη εποχή. Περισσότερο ορμέμφυτη, ενίοτε πεπλοφόρος, χωρίς καθόλου όμως να στερείται εντάσεως, η Επιθυμία, διανύει σε χρόνο dt την απόσταση, μέχρι να φτάσει στο αγαπημένο υποκείμενο. Έτσι, δεν χρειάζεται κάποιος να περιμένει εξουθενωτικά, τον άλλοτε ακριβοθώρητο ταχυδρόμο ή ανυπόμονα, το αγαπημένο πλάσμα να τηλεφωνήσει, κι ούτε κάνει διαφορά, μία πένα στο χαρτί που φλέγεται και σπάει ή το πληκτρολόγιο που αχρηστεύεται, άδοξο «θύμα» της ορμής των δακτύλων.

Η «e-ερωμένη του Σέρφερ» λοιπόν, αφορά έναν ερωτικό διάλογο κυρίως, δυο προσώπων, δύο προφίλ, μέσω σύγχρονης ιντερνετικής αλληλογραφίας, οπότε, και στη δεκαετία της συνομιλίας τους, κάνουν χρήση όλων των μέχρι σήμερα ιντερνετικών εφαρμογών προκειμένου να επικοινωνήσουν, έτσι ώστε, με κάθε δυνατό μέσο να κατακτηθεί ο ένας από τον άλλον. Παράλληλα, συμβαίνει και η σχέση τους δια ζώσης, θυελλώδης κι αυτή, δεν τους εμποδίζει όμως να συνεχίζουν απρόσκοπτα την αλληλογραφία... Η γραφή (ηλεκτρονική πλέον), συνεχώς περιπλανιέται κι ακροβατεί, τεντώνεται σαν χορδή και συχνά εκπίπτει κάτω και πέρα από τα όρια, κάνοντας τη γλώσσα εξαίσιο ή μαυλιστικό όργανο έκφρασης του πάθους. Μέσα από site γνωριμιών στον αχανή Κυβερνοχώρο, τραγούδια στο YouTube, mail στο internet, ανταλλαγή sms στο κινητό τηλέφωνο, ατάκες στο viber, αυτή και μόνη, η πλάνης γραφή, τεχνουργεί... τα προφίλ (και τανάπαλιν), διηγώντας μας, το χρονικό ενός παράδοξου και μεγάλου έρωτα με ανοιχτό τέλος.

F:ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΣΟΥ ΣΤΕΛΝΩ ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΑ ΓΕΜΑΤΑ ΖΑΛΗ
ΑΠΟ ΠΟΡΕΙΕΣ ΗΛΙΩΝ...ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΜΟΝΟ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ
C:ΕΙΣΑΙ Ο ΚΗΠΟΣ ΜΟΥ Ο ΚΑΤΑΡΡΥΤΟΣ
F:ΚΙ ΕΙΣΑΙ Η ΑΙΤΝΑ ΜΟΥ. ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΚΟΙΤΑ-
ΞΕΙΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ, ΘΑ ΕΒΛΕΠΕΣ ΕΦΤΑ ΠΟΤΑΜΙΑ ΛΑΒΑΣ...
ΘΑ ΕΠΙΖΗΣΩ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΒΡΑΔΥ?

[...] «Χωρίς εσένα δεν ξέρω να ζω» τραγουδούσαμε, και
μιλουσαμε για εναν στιχο που παει πολυ μακρυτερα
απο τη ρουτίνα του βιωματος ενος χωρισμού, θυμάσαι;
Στασου να στο εξηγησω: Δεν ειχα τροπο να ζω μακριά
απο σένα, οταν καποτε μου ειπες πως εισαι το δεκανίκι
μου και παραλιγο να γινω βιαιος, είχες και σ’ αυτό δι-
κιο, αλλα η κατάθεση της ζωής που μου χαριζες, που
μου προτεινες, ηταν πολυ πιο ουσιαστική απ’ οσο
ηξερα, απο τις πρόβες ζωης που εκανα ως τοτε... δεν
υπήρχε όμοιο της καταθεσης αυτης και δεν ημουν κε-
νος, απλως διψούσα να διαλέγομαι τη Θεαση του Κο-
σμου μεσα απο τη δική σου θεσπεσια εμπειρια και
ποιος τυφλος, Ψυχή μου oλόδικη, δεν θαθελε το φως
του [...]

(τηλεφώνημα)
F:θαυμασιος εξοπλισμος η φωνη σας μου αφηνει μικρα
δαγγωματα
C:Υπόσχομαι η ανάσα μου στην Προστακτική, να σας
ματώσει.