Συνομιλώντας με τα κείμενα ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Στον τόμο αυτό συγκεντρώνονται 8 κείμενα της Τζίνας Πολίτη, δημοσιευμένα σε λογοτεχνικά και επιστημονικά περιοδικά και από το 1981 έως το 1995. Τα 7 αφορούν τους παρακάτω έλληνες συγγραφείς:

τον Ανδρέα Κάλβο (Πένθος και μελαγχολία: Ο Φιλόπατρις του Κάλβου),

τον Ανδρέα Καρκαβίτσα (Η μυθιστορηματική κατεργασία της ιδεολογίας: Ανάλυση της Λυγερής
του Ανδρέα Καρκαβίτσα και Φωνή και γραφή στο μυθιστόρημα Ο Αρχαιολόγος του Α. Καρκαβίτσα),

τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη (Δαρβινικό κείμενο και Η Φόνισσα του Παπαδιαμάντη - Πρόταση ανάγνωσης),

τον Οδυσσέα Ελύτη (Το Παιχνίδι του κόσμου, το παιχνίδι της ποίησης και ο παίκτης),

τον Δημήτρη Δημητριάδη (Το Σώμα της Ιστορίας και το Σ(τ)όμα της Γραφής: Πεθαίνω σαν Χώρα),

τον Θανάση Βαλτινό (Το βουβό πρόσωπο της ιστορίας: Ορθοκωστά)

και το 8ο αποτελεί το προϊόν της έρευνάς της για τη σχέση του άγγλου ποιητή Μίλτωνα με τον Φιλαρά και τον Ανδρέα Ρηγόπουλο.



"Χρονολογώ την αρχή της συνομιλίας μου με τα λογοτεχνικά κείμενα στο παιδικό εκείνο καλοκαίρι όταν κάποιο μεσημέρι, παρακούοντας την προσταγή να κοιμηθώ, πήρα κρυφά από το ράφι τον Όλιβερ Τουίστ και στο απαλό μισόφωτο που έμπαινε από τις κλειστές γρίλιες, παραδόθηκα στην απαγορευμένη ανάγνωση. Από τη στιγμή εκείνη, η Λογοτεχνία είχε γίνει για μένα μια ριψοκίνδυνη δίοδος φυγής από την επανάληψη και το πρέπει.

Σε τελευταία ανάλυση, σκέφτομαι πως ίσως η κριτική της Λογοτεχνίας να μην είναι τίποτ' άλλο από την επιθυμία ν' αναπαραχθεί αυτή η πρώτη, ριψοκίνδυνη συνομιλία, αυτή η εκστατική συνάντηση για τον καθρέφτη που περιμένει την ερώτησή μας να μιλήσει Μέσα στη σκιερή κρυψώνα του κειμένου, ίσως ξαναβιώνουμε τη γλώσσα όπως τη λάσπη μέσα στα παιδικά μας δάχτυλα, κι ας ξορκίζουμε μετά τις τύψεις μας μετατρέποντας την απόλαυση σε καθήκον.
Με τα κείμενα αυτού του τόμου, όπως και με τόσα άλλα που αποτέλεσαν για μένα αντικείμενο μελέτης, έζησα ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια. Τα μάτια μου, ακούραστοι πεζοπόροι, διέσχισαν πάμπολλες φορές τα γραμμικά μονοπάτια των σελίδων τους, άγνωρα και απάτητα στην αρχή, σκαμμένα και σημαδεμένα ύστερα από τις αλλεπάλληλες υπογραμμίσεις μου. Σημεία, που άλλο δεν δήλωναν παρά τη φλογερή συνομιλία που διαδραματιζόταν μέσα στο χρόνο ανάμεσα σ' εμένα και σ' εκείνα στη σκηνή μιας αμοιβαίας, εύγλωττης, βαθιάς και συνωμοτικής σιωπής που πάντα αντιμάχεται το θανατερό ίδιο."

Από τον Πρόλογο της Τζίνας Πολίτη