Δώδεκα θεοί τρεις φόνοι

Ο αστυνόμος Περικλής Γιατζόγλου με τον φίλο του Παύλο Γ., ερευνητή και σκιτσογράφο της αστυνομίας, πάλι μαζί σε μια υπόθεση δολοφονίας. Οι δύο φίλοι καλούνται να λύσουν το μυστήριο που περιβάλλει το φόνο της νεαρής δημοσιογράφου Μάγιας Κυπραίου σε ένα ινστιτούτο αισθητικής στο Λουτράκι.
Πριν από την εξιχνίαση, κάθε έγκλημα είναι ένα κουβάρι. Αυτό όμως που αντιμετώπισε ο Παύλος Γ. παραήταν μπερδεμένο. Έπρεπε να απαντήσει σε ερωτήματα όπως:
- Τι συνδέει τον εργολάβο Γιώργο Γκιώνη με μια μασέζ που δουλεύει στα ιαματικά λουτρά.
- Γιατί η δημοσιογράφος Μάγια Κυπραίου έκρυβε το ημερολόγιό της σε ένα κουτί με παπούτσια;
- Γιατί ο πλούσιος γιατρός Σπύρος Παπαμιχαλόπουλος βοήθησε τη Ρωσίδα καλλονή Εύα που ήρθε από το πουθενά μαζί με τον αδελφό της;
- Τι είδε η γηραιά κυρία τη βραδιά που χάθηκε το πέναλντι;
Ερωτήματα που η απάντησή τους οδηγεί σε νέα αδιέξοδα, αντί στην ποθητή λύση. Ώσπου κάτι αστράφτει στο μυαλό του Παύλου Γ. και καταφέρνει να συνδέσει, σε μια αποκαλυπτική συζήτηση στο Ηραίον, τα "φρουφρού κι αρώματα" με "τα πάθη των ανθρώπων έτσι όπως μόνο οι αρχαίοι Έλληνες μπόρεσαν να τα βάλουν στους χαρακτήρες των θεών".

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΚΡΙΤΙΚΗ



Η Μαρλένα Πολιτοπούλου, ύστερα από αρκετά χρόνια και δύο βιβλία (το μυθιστόρημα «Οίκος ανοχής», Κέδρος, 2002 και τη νουβέλα «Καλοκαιρινό υστερόγραφο», Ελληνικά Γράμματα, 2003), επιστρέφει στην αστυνομική λογοτεχνία και μαζί της ξανάρχονται και οι ήρωες της. Πρόκειται για τον Παύλο Γ., πρώην σκιτσογράφο της Αστυνομίας και τον Περικλή Γιατζόγλου, έναν μεσήλικα ανώτερο αστυνόμο, οι οποίοι έκαναν την εμφάνισή τους στο πρώτο αστυνομικό μυθιστόρημα της Πολιτοπούλου, το «Ο κύριος Μάριος μετάνιωσε αργά» (Νέα Σύνορα -Λιβάνης, 1999) και εκ πρώτης όψεως φαίνονται εντελώς αταίριαστοι. Απόφοιτος του Πολυτεχνείου, ζωγράφος και διανοούμενος ο Παύλος, τυπικός μικροαστός, συντηρητικός εμφανισιακά και άνθρωπος της πράξης ο αστυνόμος. Τους ενώνει όμως η εντιμότητα, μια ηθική άποψη για τη ζωή και η μεταξύ τους αποδοχή τής διαφορετικότητάς τους. Οι δύο ήρωες της αφήγησης, μαζί με μια νεαρή αστυνόμο και ψυχολόγο, αναλαμβάνουν να διερευνήσουν το φόνο μιας δημοσιογράφου της τηλεόρασης σ' ένα ινστιτούτο αισθητικής στο Λουτράκι. Μαθαίνουν ότι το θύμα υπήρξε ερωμένη ενός τοπικού μεγαλοεργολάβου, ο οποίος πέθανε λίγες μέρες πριν από το φόνο, και επικεντρώνουν τις έρευνές τους στον κύκλο των δύο νεκρών. Ανακαλύπτουν σταδιακά ότι η αστικής καταγωγής, απόμακρη και ψυχρή σύζυγος του εργολάβου και ο κοινωνικά υπερόπτης και αρχαιολάτρης μεγαλογιατρός αδελφός της, η ιδιοκτήτρια του ινστιτούτου και η βοηθός της, ο πονηρός λογιστής όλων και η πανέμορφη Ρωσίδα γυναίκα του, η γοητευτική μεγαλοαστή υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων και έμπιστη φίλη της δολοφονημένης διαπλέκονται μεταξύ τους σε κάθε είδους σχέσεις, νόμιμες ή παράνομες, οικονομικές, κοινωνικές έως και σεξουαλικές. Η δολοφονία όμως ακόμα μιας έμπιστης φίλης τού εργολάβου και η ανακάλυψη ότι και κείνος δεν πέθανε από φυσικό θάνατο αυξάνουν την ένταση και τα μυστήρια της αφήγησης. Τελικά, βέβαια, το δίδυμο των ηρώων και η νεαρή αστυνομικός διεισδύουν στο παρελθόν των υπόπτων, ανασύρουν ένοχα μυστικά, ανατρέπουν κάποιες δεδομένες καταστάσεις, αναλύουν και συσχετίζουν τις ανακαλύψεις τους και φθάνουν στη λύση των φορτωμένων με τόσους φόνους γρίφων.

Σ' αυτόν το αφηγηματικό καμβά εξυφαίνει τη μυθοπλασία της η Πολιτοπούλου, προκρίνοντας το μοντέλο της διανοητικής περισσότερο αντιμετώπισης των αινιγμάτων και όχι αυτό της δυναμικής και βίαιης περιπέτειας. Ετσι στήνει μεθοδικά την αφήγησή της, η οποία όμως μερικές φορές φαντάζει αρκετά εγκεφαλική και με σχετικά χαλαρό έλεγχο. Συλλαμβάνει ωστόσο και αποδίδει ικανοποιητικά τα δυσδιάκριτα όρια μεταξύ νομιμότητας και ανομίας, που χαρακτηρίζουν πολλές πρακτικές της νεοελληνικής κοινωνίας, τις διασυνδέσεις πλέον και με αλλοδαπές εγκληματικές ομάδες, τους τρόπους ζωής και τις αντίστοιχες ιδεολογίες, από το νεοπλουτισμό και τον τζόγο μέχρι τη νέου τύπου αντιδραστική αρχαιολατρία.

Η Πολιτοπούλου κινεί με επιτυχία τα πολλά πρόσωπα της αφήγησής της και σκιαγραφεί πειστικά τους χαρακτήρες των ηρώων της, και κυρίως τον εργολάβο και την προσωπική και κοινωνική του άνοδο. Η εκτύλιξη δε της μυθοπλασίας στο Λουτράκι, την παλιά λουτρόπολη του «καλού κόσμου», δίνει την ευκαιρία στη συγγραφέα, η οποία διαθέτει τα κατάλληλα θεωρητικά εφόδια, να καταδείξει και να σχολιάσει την παρακμή τής παραδοσιακής αστικής τάξης και των νοοτροπιών της και την ανάδυση των νέων κυρίαρχων κοινωνικών στρωμάτων και της αντίστοιχης κουλτούρας τους. Το μυθιστόρημα της Πολιτοπούλου τελικά, όπως και εκείνο του Μαρτινίδη, προτείνουν αρκετά ενδιαφέρουσες εγχώριες εκδοχές του αστυνομικού λογοτεχνικού είδους και αναδεικνύουν τις πολλαπλές οπτικές του.



ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΚΩΤΙΑΣ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 05/08/2005